Γραμμένο σαν παιδί δημοτικού, που παίρνει το πρώτο του μολύβι και μια στοίβα χαρτιά, φτιάχνει το ζεστό του κακάο και γράφει τα παράπονα που έχει αποκτήσει από αυτό τον κόσμο.
Αποτελεί για εμένα ένα ασφαλές μέρος, όπου κάθομαι και με ξαναδιαβάζω μέσα...
Κοιτάω τον ουρανό σήμερα,και καθρεφτίζεται η ψυχή μου.Κάθομαι εδώ και περίπου έναν μήνα μέσα στο σπίτι,με μόνη επαφή στην ανθρώπινη ύπαρξη που υπάρχει γύρω μου,τα απογεύματα.
Τα απογεύματα λοιπόν,κάθομαι έξω στην βεράντα του σπιτιού μου με τα πολλά φυτά.Καφές ελληνικός με καϊμάκι,στιλό μαύρο και χαρτιά,είναι συνήθως αυτά που με απαρτίζουν.
Ωστόσο,μπορώ να πω τελευταία ότι έχω αρχίσει να βάζω στην καθημερινότητα μου και την τέχνη του σχεδίου.
Πάντα πειραματιζόμουν με διάφορα,αλλά το σχέδιο ήταν πάντα ο "αδικημένος" της υπόθεσης,μιας και σχεδιάζω από πιο μικρη ηλικία απότι γράφω,και ακόμα παλεύω να κάνω μια σωστή καμπύλη.
Χρωμάτιζα πιο συχνά,έπερνα έτοιμα σχέδια και έβαζα όσα χρώματα δεν είχε γνωρίσει άνθρωπος.Μου έπερναν θυμάμαι από τα χέρια όσα με αφηρημένη σκέψη ειχα δημιουργήσει και τα κολλούσαν σε διάφορες εκθέσεις σχολικές.
Τα έβλεπα μετά όταν περνούσα,και αναρωριόμουν το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά,όπως και με όσα γράφω.
"Σου είσαι μέσα σε αυτό Παναγιώτα;"
Και μετά,έφευγα βιαστικά..
Κάθομαι λοιπόν,και προσπαθώ με ζήλο να αγνοήσω όσους περνάνε από το στενάκι αλλά και από το κεντρικό δρόμο.Σχεδιάζω,σβήνω,και μετά τυχαία έρχονται λέξεις και τις γράφω(έχω πάντα και τετράδιο δίπλα μου,αλλά δεν το αναφέρω και πολύ συχνά).
Τελευταία,μόνο μία λέξη υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου και στην ζωή μου.
"Κουράζομαι"
Κουράζομαι όταν περπατάω στον δρόμο,συναντώ άτομα και αναγκάζομαι να αποφεύγω τα βλέμματα τους.Όταν δε μου μιλούν,θέλω απλά να τρέξω προς τα πίσω,και να κάνω πως δεν τους είδα και δεν τους άκουσα ποτέ.
Κουράζομαι με όσα συμβαίνουν στον κόσμο,με μαυρίζουν και δεν φεύγουν από εκεί που μπήκαν.Τι έρωτα να κάνεις,τι να αγκίξεις από έναν κόσμο που κάνει μόνο σεξ και μάλιστα κακό;
Βγαίνω λοιπόν,για λίγα ψώνια κάθε φορά,και αποφεύγω να κάνω το οτιδήποτε που αφορά το έξω τώρα στις διακοπές.Και αυτό γιατί σας είπα,κουράζομαι,μέσα μου..
Η βεράντα μου,αρκεί για να δει κάποιος πόσο οι άνθρωποι χάλασαν.Και γι'αυτό κατέληξα κι εγώ να μην καλώ κανέναν 😉
Ο ουρανός σήμερα λοιπόν,είναι άσπρος,και δεν ξέρω τι μπορεί να μου πει.Φεύγω,πριν τον δω να κλαίει,κλείνω τα πατζούρια και εύχομαι να γίνει επιτέλους καλά..
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Σας ευχαρίστω όλους που περιμένετε να ανεβάσω υπομονετικά και δεν με βρίζετε.Το πρόβλημα μου με το τυπικό κομάτι ενός βιβλίου,είναι ότι δεν μπορώ να γράψω αν δεν έχω έμπνευση.Η εικόνα που έχω βάλει μετά από το κείμενο,είναι ένα πρόσφατο σχέδιο μου,ελπίζω να αφήσει καλές εντυπώσεις. Λοιπόν,καλό φθινόπωρο και επίσημα,μιας και έξω βρέχει και έχει συννεφιά στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Το τραγούδι που επέλεξα για αυτό το κεφάλαιο,θα ήθελα να το προσέξετε ιδιαίτερα.Είναι μέσα στα πιο όμορφα κομάτια που έχω ακούσει έως τώρα,και με αυτό σας "ανοίγω την πόρτα" από την μεριά μου για την εποχή που ξεδιπλώνεται μπροστά σας.
