SAFKAN

~3~

MERHABALARRRR❤️‍🔥

YENİ BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM SEVGİLİ VE DEĞERLİ OKURLARIM❤️

İYİ OKUMALAR...

Lana Del Rey- Brooklyn Baby

Resmi olarak hayallerime kavuşmuştum...

"Doğru duydum değil mi? İnternational Webtoon Meeting' e davetliyim?" diye sordum şaşkınlıkla. Bana gülümseyerek bakıyordu. "Evet. Doğru duydunuz." dedi. Heyecanla nefesim hızlanırken terleyen avuçlarımı kot pantolonuma sildim.

"Gerçekten çok teşekkür ederim. Çok mutluyum. Şu an mutluluktan dans etmemek için zor tutuyorum kendimi." dedim heyecandan sesimin titremesine engel olamayarak.

"Rica ederim. Mutlu oldum sevinmenize. 3 gün sonra görüşürüz o zaman. Ben kalkayım artık." dedi ve kahvesinden bir yudum alıp ayaklandı. Bense ne dediğini dinlemiyor sadece aval aval ona bakıyordum. Çok mutluydum.

"Ha? Şey... Tamam. Görüşürüz." dedim kekeleyerek. Gülerek bana el salladı ve "İyi günler." dedi. Başımı salladım. Arkasını döndü ve gitti. O masadan ayrılır ayrılmaz telefonuma sarıldım ve direkt Temmuz'u aradım. İlk çalışta açmıştı.

"Alo, telefonun başında aramamı mı bekliyordun?"

"Yok, tam elime aldım sen aradın. Nasılsın güzelim?"

"İyiyim. Sen nasılsın? Nerdesin?"

"Çalışıyorum. İyiyim. Bir şey olmadı değil mi?"

"Oldu."

"Ne oldu? İyi misin? Çıkayım mı işten? Gelebilirim hemen neredeysen."

" Yok hayır. Kötü bir şey olmadı. Aksine, harika bir şey oldu."

"Ne oldu?"

"Hani hep bahsettiğim davet vardı ya ONA DAVET EDİLDİM."

"Gerçekten mi? Çok sevindim senin adına. Emeklerinin karşılığını alıyorsun."

"Evet! Çok mutluyum gerçekten."

"Güzelim benim."

"Bir de..."

"Bir de?"

"Çiftli davet olduğu için senin de benimle gelmeni istiyorum. Gelir misin?"

"Gelirim elbette. Seni en mutlu gününde yalnız bırakacak değilim."

"Temmuz'um yaaa. Çok teşekkür ederim gerçekten. 3 gün sona görüşürüz o zaman."

"Görüşürüz güzelim."

Telefonu kapatıp masanın üzerine koydum. Hissettiğim heyecan nefesimi kesiyordu. Bu davet benim dönüm noktam olacaktı.

Biraz daha çizim yaptıktan sonra gözlerimin ağrıdığını hissettiğimde hesabı ödeyip kalktım. Mutluluk ve heyecanla kafeden çıkıp arabama bindim ve evimin yolunu tuttum.

Kısa bir yolculuğun ardından eve varmıştım. Arabamı park edip indim ve apartman kapısından içeri girdim. Asansöre doğru yürürken asansör kapısının nünde bekleyen Ayaz'ı gördüm. Adımlarım yavaşlarken geri dönüp kaçmak istedim fakat beni çoktan fark etmişti. Lanet topuklu botlar!

"Gülan? N'aber?" dedi beni görür görmez atılarak. Derin bir nefes alarak "İyi senden?" dedim. Gözlerim acıyordu ve açık tutmak oldukça zordu. Bir an önce eve gidip uyumak istiyordum. "İyi ben de. Nereden böyle?" dedi. Hayır tavırlarımla konuşmak istemediğimi belli etmiyor muydum acaba? Neden hala konuşmak için çabalıyordu ki? "Çalışıyordum. Şimdi de evime gidip uyuyacağım iznin olursa..." dedim. Başını sallayıp bulunduğumuz kata gelen asansörün kapısını açtı. "Gel buyur. Ben de eve çıkıyordum. Beraber çıkalım." dediğinde ona boş boş baktım ve başımı sabır dilenir gibi iki yana sallayıp asansöre bindim. Ardımdan o da bindi ve kapıyı kapatıp çıkacağı kata bastı. Ben de çıkacağım kata basacaktım ki hızlı davranıp o bastı. Ters bir bakış attığımda bana şirin olduğunu düşündüğü bir şekilde gülümsedi.