Mahalle Dilberi (AraVerildi)

1.BÖLÜM(~Rüzgârın Islığı~)

"Ben bir iş buldum. Bir kuaför salonunda hem çok uzak da değil. Mesai saati de o kadar uzun değil. Bu pazartesi başlamayı düşünüyorum hem benim de eve bir kat-..."

Lafımı tamlama izin vermeden konuşmya başladı.

"Efsun, konuştuk ya bunları benim param ikimize de yeter. Senin çalışmanı istemiyorum. Gerek yok otur oturduğun yerde. Daha da uzatma bu mevzuyu."

Ne sanıyordum ki insanca söyleyince anlamadığını anlayalı yıllar olmuştu. Ama yine denedim işte. Her zaman kendi düşüncesini haklı görüp beni kendinden soğutmayı başarıyordu.

Bu sefer izin vermeyecektim. Haftalardır bir iş bulmak için uğraşmıştım.İzin vermeyeceğini biliyordum ama bu sefer onun dediği olmayacaktı.

Tıpkı haftalardır düşündüğüm gibi dimdik durup karşısında gözlerinin içine baktım. Evlendiğimiz günden beri biriktirdiğim bütün nefretimi kusmak istiyordum artık. Bu gün bu işi bitirmeliydim.Öyle ya da böyle öfke nöbetine bile girse artık bu meseleyi halledecektim.

Öylece suratıma bakıyordu.

"Senden boşanacağım. Bitti Tuğrul."

Histerik bir şekilde gülmeye başladı. Deli gibi davranıyordu ama bugün ne olursa olsun bu evden çıkacaktım ölü ya da diri farketmez.

"Ne dedin sen? Tekrar söyle."

Kararlı bir şekilde gözlerine baktım. Dimdik dikilmemin onu rahatsız ettiğine o kadar emindim ki.

"Tekrar söyle lan !"

Üstüme yürüyüp yanımdaki duvara bir yumruk indirdiğinde yine kriz geçirecğini anlamıştım ama ne kadar korkarsam korkayım geri dönemezdim.
Gözlerimi kapattım ve onun sakinleşmesini beklemeye başladım.

Yaklaşıp alnını alnıma dayayınca o hayvan gibi soluduğu alkol kokan nefesi yüzüme çarptı. Yine sarhoştu , bir kez daha ondan iğrendim.

Gözlerime diktiği gözlerine bakmaktan çekinmeden fısıltı gibi çıkan sesimle cevap verdim.

"Beni duydun. Seni sev-mi-yor-um! Hatta ... hatta senden nefret ediyorum Tuğrul Öztepe. Ve ister inan ister inanma artık kurtulacağım senden."

Yeniden rutubet kokan evde o iğrenç kahkahası yankılandı. Gülmeye devam ediyordu. En son susutuğunda evde çok kısa süren bir sessizlik oldu. Karşımdaki o eski kadife koltuğa attı kendini ve gözlerini yeniden gözlerime kenetledi. Sinirlendiğini sıktığı çenesinden anlayabiliyordum.

"Efsun."

Adımı onun ağzından duymak artık adımdan bile iğrenmeme sebep oluyordu.

"Yüzüme bak!"

Gözlerimi halıdan çekip başımı kaldırdım. Ondan korktuğumu sanmasını istemiyordum. Gözlerine baktım tüm nefretimle.

Dudaklarında iğrenç bir gülümseme belirdi.

"Senin baban bana seni sattı kızım. Seni seven tek bir insan bile yok lan benden başka, sen hâla benden ayrılacağını mı söylüyorsun."

Beni nasıl sinirlendireceğini , nasıl yaralayacağını iyi biliyordu. Ondan milyarıncı kez nefret ettim. Beni de kendi gibi deliye çeviriyordu. Beni o adamdan ve yalnızlığımdan vuruyordu. Evlendiğimiz o güne tekrar tekrar lanet ettim içimden .

~ 18 Şubat 2020~

Zemheri soğuğu bütün mahalleyi sararken esen rüzgar mahalleyi çepeçevre saran bir meleğin kanadıydı sanki. Pencerelerden içeri sızmak için can atıyor, yalnız olmamam için bana ıslık çalıyordu.