Yeni Hayat ~

1.Bölüm

(Şeyy bu benim ilk hikayem bu yüzden henüz acemiyim.1.bölüm biraz sıkıcı gelebilir .Umarım hikayemi beğenirsiniz :D :)) )

Merhaba ben İlke , 17 yaşındayım.   Kahverengi hafif dalgalı saçlarım ve gri gözlerim var(ortama göre yeşil de olabiliyor). Gitar çalmaya bayılırım.

Neyse asıl konuya gelelim .Annem ve babam bu yaz saçma bir kavga yüzünden ayrıldılar.Aslında hergün kavga ettikleri için ben bu olayı fazla önemsememiştim sonuçta her zaman kavga edip barışıyorlardı.Fakat bu sefer hiç umduğum gibi olmadı ve şuan da gayet ciddiler. Nerden mi anladım? Sanırım annemin benim ve kendi tüm eşyalarını toplayıp anneannemin yanına Ankara'ya taşınmak için yola çıktığımızdan olabilir.Şuan da tek üzüldüğüm şey seneye okula Ankara'da başlayacak ve burdaki tüm arkadaşlarımdan ayrılıcak olmam. Annenle babanın ayrılmasına hiç mi üzülmedin? dediğinizi duyar gibiyim. Tabiki biraz üzüldüm fakat onlar ben doğduğumdan beri kendi sorunlarıyla uğraşmaktan benimle ilgilenmediler bile . Aslında burada anneme haksızlık etmiş olabilirim çünkü küçükken yanımda hep o vardı . Babamsa ,annemin bana zorluklarla bakmaya çalıştığı o zamanlarda bile bizi umursamaz,gece eve gelmez,annemi hep aldatırdı.Annem sırf ben babasız büyümeyeyim diye ona katlandığını anlamak o kadar da zor değildi ve işte bu yüzden şuan mutluyum , o babam olacak heriften kurtulucam. Keşke annem biraz daha erken davransaydı bu adamla yaşamaktansa ölürüm daha iyi.

Beni düşüncelerimden ayıran otobüsün kapılarının açılma sesi  ve annemin ''İlke hadi uyan kızım Ankara'ya vardık'' demesiydi . Gözlerimi açıp camdan dışarıya baktım . Burası en son geldiğimden-bir kaç yılda bir yazın anneanneme ziyarete geliyorduk-bu yana çok değişmiş ve güzelleşmişti. Otobüsten indik ve ellerimizde onca bavulla yürümeye başladık. Anneme ne kadar ''Anne yaa otobüse binelim işte ellerim koptu benim.'' desemde beni dinlemeyip her sorduğumda bana ''Hiç gerek yok İlke anneannenin evi zaten yakın yürü biraz işte hava alırsın fena mı olur ? '' cevabını verdiğinden sonunda pes edip yola koyulmuştum. Anneannemin evine vardığımızda annem zile basarken bende etrafıma bakınıyordum . Tam o sırada karşı apartmanımızdan çıkan o çocuğu görene kadar.

  O koyu kahverengi düz ,dikik saçları ve mükemmel yüzüyle bana baktı ve gülümsedi . O an herşey durdu sanki . Annemin ''İlkeee hadisene kızım geç içeri ne dikiliyosun orda?!''  dediğinde kendime gelmiştim ama o çocuk gitmişti .Sanırım yeni hayatım düşündüğümden de güzel geçicek. ...

Eveeet 1. bölümün sonuna geldik . :D bölümler okunma sayısına göre hızlı gelicek. Umarım hikayemi okuyup beğenenler bir VOTE tuşunu benden esirgemez. :D :)