"Böyle bir şey olmayacak biliyorsun değil mi?"
"Ama hyung olsa fena mı olurdu ya?"
Büyük olan artık küçüğüne daha fazla laf yetiştiremediği için susmayı tercih etmişti ve küçük olan da bu suskunluğu bir 'onay' olarak algılamış seviniyordu. Bu Seungmin için de bir onaydı tabii. Kafanı çevirdiğinde hemen yanında ki Hyunjin pek mutlu görünmüyordu tabii ama Seungmin biliyordu o kabul ettiyse karşısındaki sarışında kabul ederdi. Onu bu yüzden seviyordu, hiç bir şeyi sorgulamıyor, itiraz etmiyor ve tatlı çocuk ne isterse onu yapıyordu. Bu doğum günü partisine gitmeyi istemiyordu asla ama Seungmin çok hevesli ve heyecanlıydı, onun bu tatlı hallerini görecekse bir kaç gereksiz insana bir süreliğine katlanabilirdi tabii.
"Parti için izin aldıysak biz kalkıyoruz o zaman."
Seungmin karşısında bu sefer de başka bir konu için çatışan Chan hyunguna ve Jisung'a baktı, hemen ardından da elini yanındaki sarışına uzattı. Sarışın onun elini tuttuğunda diğerlerine el sallayıp beklemeden uzaklaşmaya başladılar. Okul biteli çok oluyordu ama onlar Chan hyung ikna etmek için bir süre okulun bahçesinde takılmışlardı. Seungmin yanındaki sarışının suratını görünce istemsizce göz devirdi.
"Hyunjin partiye gelmek istemiyor musun?"
Sarışın bir süreliğine 'evet gitmek istemiyorum' demeyi düşünsede kafasını yerden kaldırdığında gördüğü surat tamamen aklını karıştırmıştı.
"Sen gitmek istiyorsan ben de gitmek istiyorum Seungmin."
Alacağı cevabı az çok tahmin ediyordu zaten tatlı oğlan ve doğru çıkan tahminiyle olan en şirin gülümsemesini sundu tatlı çocuğa.
"Ben de öyle düşünmüştüm zaten."
İkisi Seungmin'in evinin önüne gelene kadar bir daha konuşmamışlardı zaten. Evin kapısına gelince elini bırakmadan sarışın çocuğa döndü.
"Yarın seninle işimiz var sakın unutma Hyunjin tamam mı?"
Cevap vermesini beklemeden tuttuğu eli bırakıp evin kapısına ilerledi ama sonrasında geri dönüp sarışın çocuğun yanağına ufak bir öpücük bıraktı ve tekrardan evin kapısına gidip elindeki anahtarla kapıyı açık içeriye geçti. Bugün ekstra sabırlı geldi sarışın çocuk tatlı çocuğun gözüne o yüzden ufak bir ödülü hak etmişti.
Hyunjin ise hala öpücüğün etkisinden çıkamamış bir şekilde kapının önünde beklerken Seungmin çoktan odasına çıkmış ve pencereden dışarıya bakmıştı. Sarışın çocuğu bıraktığı yerde sırıtırken görünce istemsizce gözünü devirmiş ve içeriye geçmişti.
Hyunjin nihayet kendine gelebilmiş ve kendi evine doğru yürümeye başlamıştı. Seungmin'i çok seviyordu, gerçekten çok seviyordu onun için yapamayacağı bir şey yoktu. Eğer Seungmin birini öldürse gözünü kırpmadan ceseti yerde sürüklerken ona yardım ederdi. İşte onu o kadar seviyordu ama tatlı çocuğun onu sevip sevmediğini bilmiyordu, kestiremiyordu. Bazen ona öyle bir davranıyordu ki sarışın çocuk göklere çıkıyordu mutluluktan ama bazen de öyle şeyler yapıyordu ki Hyunjin haftalarca aralıksız ağlıyordu ve hemen ardından tek bir kelimeyle kırılmış kalbini onarıyordu. Hyunjin çok seviyordu, keşke Seungmin de onu sevseydi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruby Red / Hyunmin
Fanfiction"Ona bu kadar çok güveniyor musun gerçekten Seungmin?" "Eğer birini öldürdüysem ve ceseti yerde sürüklemem gerekseydi yardım için ilk onu arardım."
