Sensedim| Mert Hakan Yandaş✓

Bölüm yedi

Hayırlı bayramlarrr💘🧚🏼‍♀️

💘

Mert Hakan Yandaş...

"Ne demek arama kurtarma çalışmaları sona erdi?" sinirle konuşup karşımdaki adamın yakalarını tuttuğum gibi sarstım.

Kim olduğu umrumda bile değildi.

İrfan araya girip kollarımı çekmeye çalıştı.

"Mert, ne yapıyorsun bırak."

"Alin'im daha bulunmadı lan benim! Nasıl aramalar biter, aramalar devam edecek bulana kadar devam edecek!"

Yakasını zar zor bıraktığım adam konuştu, "Bakın Mert bey anlıyorum ama yapabileceğimiz başka bir şey yok, üzgünüm."

Üzgünmüş.

Üzgünlüğünüze sıçayım, benim burada canım ortada yok.

İrfan, beni zorla uzaklaştırırken Altay, az önceki görevliyle konuşuyordu.

İrfan, sakinleştirmek adına bir şeyler desede onu duymuyordum.

"İrfan, içim çok yanıyor lan. Ben onu kaybedemem."

"Kaybetmeyeceksin." dedi güven verircesine.

Kaybetmeyeceğim.

*******

2 ay sonra...

Elimdeki sigaradan derin bir nefes çektim içime.

En son babamı kaybettiğimde içmiştim.

Alin'im, güzelliğim hâlâ yoktu.

En çok bugün yanımda olmasına ihtiyacım vardı.

Bugün evlenecektik.

Şimdi ise evleneceğimiz yerde, nikah masasında tek başıma oturuyordum.

Yanımda Alin'im yoktu.

Saatime baktım, 19:07'yi gösteriyordu.  Bu saatte birbirimize 'Evet' diyecektik.

Ömür boyu beraber yaşamak adına evet diyecektik.

Hiç böyle planlamamıştım.

Sigaradan derin bir nefes daha çektim biten sigarayı diğer izmaritlerin yanına yere attım.

"Demek buradasın, kardeşim."

Arkamdan gelen İrfan'ın sesiyle bir harekette bulunmadım.

Yanıma gelip derin bir nefes aldı.

"Mert, kendine zarar veriyorsun kardeşim yapma." dediğinde onu umursamadım.

Telefonumu çıkarıp son çekildiğimiz fotoğraflara baktım.

Ne güzel gülümsemiş...

"İrfan, dayanamıyorum." diye mırıldandım gözümden bir damla yaş akarken.

"İyi olduğunu bilsem yeter lan. Başka bir şey istemiyorum. İyi olduğunu, yaşadığını bileyim."

"Bulucaz kardeşim, araştırmalarımız devam ediyor bak pes etmedik."

Kafamı salladım, pes etmedik.

Fotoğrafına bakarak mırıldandım, "Sensedim. Nefes alamayacak kadar sensedim."

*******

1 hafta sonra...

Antrenman sonrası hastaneye Altay'ı ziyarete gelmiştim.

Kadro dışı kalmamıştım.

Hâlâ maçlarda süre alıyordum.

Alin'im için atıyordum her bir adımımı.

Altay'ın odasının önüne geldiğimde kapıyı tıklatıp içeriye girdim.

"Selamün aleyküm kardeşlerim." diye mırdanıp Altay'la selamlaştım. Daha sonra diğerlerine İrfan, Berke, Oytun, İsmail ve Serdar'a selamlaşıp boş yere oturdum.

"Uyumadın mı sen yine gözlerin çökmüş." diyen Serdar'la omuz silktim, "Uyuyamıyorum."

Bazen dayanamayıp uyuya kaldığımda Alin'imin yüzünü görüyordum.

Her rüyamda sarılıyorduk.

Bu yüzden uyumak için çaba sarf ediyordum fakat çoğu zaman başarısız oluyordum.

"Böyle yapma kardeşim." diyen Altay'a baktım, "Elimde değil. Kaç ay oldu hâlâ bir haber yok nefesim yetmiyor artık."

"İnşallah bulacağız." diyen İsmail'le hep beraber inşallah dedik.

Bir süre daha Altay'ın yanında kalıp sohbet ettikten sonra kalktım.

Asansör düğmesine basıp beklerken gelmeyeceğini anlayıp merdivenlere yöneldim.

Bileğimdeki tokayı okşayarak aşağı inerken bir bedenle çarpıştığımda durdum.

"Affedersiniz." diyen sesle bedenim şok dalgasına uğradı.

Bu ses.

Bu güzel ses.

Kafamı kaldırdım ve görmek için yanıp tutuştuğum o yüzü gördüm.

"Alin'im."

💘

Yorumlarınızı bekliyorumm

21.04.2023