Tydzień później poszedłem do domu Yume. Nie zapowiedziałem się, żeby zarobić mu miłą niespodziankę. Wiedziałem, że o tej porze nie będzie rodziców chłopaka, więc wiedziałem że Yume będzie sam, czyli czas tylko dla nas. Jednak jak przyszedłem, mój plan miłej niespodzianki został zniszczony, kiedy zobaczyłem zmarnowanego i smutnego Yume.
-Y-yume?- byłem przestraszony- Co się stało? I nie mów, że nic.- Powiedziałem patrząc na niego z powagą. Wszedłem do domu, a Yume od razu mnie przytulił i zaczął płakać, to znaczy mocniej niż wcześniej.- Pamiętaj... pamiętaj, że ja o Ciebie zadbam. Nigdy Cię nie zostawię, dobrze?- mówił nadal zapłakany. Już się domyślałem.-Czy Tobie chodzi o te wiadomości?- spytałem nie pewnie.- Skąd... Skąd wiesz?
- Tydzień temu zachowywałeś się dziwnie kiedy dostawałeś powiadomienia, więc w momencie, w którym poszedłeś się położyć, musiałem sprawdzić co się dzieję... Przepraszam, że to zrobiłem. Naprawdę się martwiłem.- Yume jakby miał gdzieś że naruszyłem jego prywatność i zaczął gładzić mnie po głowie. Chwilę później, kiedy chłopak już się troszkę uspokoił, poszliśmy do jego pokoju i usiedliśmy na jego łóżku.- Nie jestem zły, że się o mnie troszczysz, pamiętaj. Raczej Ci za to dziękuję.- wyjaśniłem mu jeszcze dlaczego nic nie mówiłem, ale też to zrozumiał.- Jak to dobrze mieć takiego wyrozumiałego chłopaka jak ty- powiedziałem i się do niego przytuliłem. On odwzajemnił gest i zaczęliśmy lekko się kołysać.- Jeszcze raz dziękuję za twoją troskę. Z nikim nie będę szczęśliwszy.- uśmiechnąłem się i pocałowałem go w policzek aby poprawić mu humor, ale dla niego było to za mało i pocałował mnie w usta. Zaczęliśmy się śmiać.
Kiedy wychodziłem z domu Yume, przypomniało mi się jak powiedział "Z nikim nie będę szczęśliwszy". Czy na pewno tak będzie? Od tego momentu zacząłem mieć pewne wątpliwości...
___________________________________________
Ludzie przepraszam jeżeli jest dużo błędów, ale piszę to o 1.59 (aktualny czas) więc wiadomo...
