Good Only For You.|| z.m ZAWIESZONE

Rozdział 8

Jeśli przeczytałeś/aś, to proszę zostaw po sobie komentarz

Zachwiałam się lekko, ale na szczęście nie upadłam. Zobaczyłam na ziemi mój ulubiony napój, oh świetnie.

Podniosłam wzrok i osobą, na którą wpadłam okazał się być chłopak, który już długo zaprzątał moją głowę.

Zayn.

- No któż by się spodziewał, że Cię tu spotkam. - powiedział chłopak ze cwaniackim uśmiechem na ustach i uniesioną brwią.

- Emm... Przepraszam, nie zauważyłam Cię. - powiedziałam szybko, czując zdenerwowanie i skrępowanie przy jego osobie.

- To dziwne, do najniższych osób nie należę. - powiedział. Oczywiście. Musiał nawiązać do tego, że jest ode mnie wyższy i to całkiem sporo.

- Jeszcze raz przepraszam, nie chciałam. Na razie. - chciałam jak najszybciej stamtąd odejść, ale nie pozwolił mi jego głos.

- Zaraz, zaraz. Chyba jestem Ci winny kawę. - powiedział i szybko zjechał wzrokiem na napój, który już dawno zdążył zalać chodnik.

- Nie, to była moja wi... - starałam się go przekonać, ale chyba mi nie wyszło.

- Nie wywiniesz się. Gdzie idziesz teraz? - zapytał.

- Um, wracam do domu. - powiedziałam i założyłam wypadający kosmyk za ucho.

- Chodź, moje auto jest niedaleko. Podwiozę Cię i nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu. - powiedział - a na kawę pójdziemy następnym razem. - puścił mi oczko.

Westchnęłam i poszłam z Malikiem do jego auta. Jeździł sportowym autem.
Nissan, jeśli się nie mylę.

Weszłam do środka i usiadłam. Od samego początku zaczęła się rozmowa.
Ale to nie ja ją zaczęłam.

- Więc, jak Ci się podoba w Mullingar? - zapytał, nie odrywając wzroku od jezdni.

- Nic się nie zmieniło. - powiedziałam spokojnie. Zaczynałam się czuć inaczej, swobodniej?

- Jak to? To ty już tu wcześniej byłaś? - zapytał zdziwiony, patrząc na mnie swoimi błyszczącymi, czekoladowymi oczami.

Zaśmiałam się lekko.

- Mieszkałam tu praktycznie przez połowę swojego życia.

- Mieszkam tu od zawsze, nie pamiętam Cię... - powiedział, dziwnie się zamyślając.

- Czasami tak bywa. To, że mieszkaliśmy w jednym mieście nie oznacza, że musimy się kojarzyć. - powiedziałam i lekko się uśmiechnęłam.

Odwzajemnił mój gest, przez co zrobiło mi się cieplej. Tak w środku.

- No to teraz mamy okazję, żeby się poznać. Zgadza się? - zaśmiał się.

Boże. Jak on się pięknie śmieje.

Skinęłam lekko głową, ale później domyśliłam się, że mógł tego nie zauważyć przez prowadzenie auta.

- Tak, chyba tak.

Później na chwilę zamilkliśmy. Ja patrzyłam przez okno, na widoki miasta, które kiedyś tak dobrze znałam i rozmyślałam.

On wydawał się również o czymś myśleć. Coś go nurtowało, ale nie pytałam. To chyba nie moja sprawa, prawda?

- Dlaczego wróciłaś?

Nie spodziewałam się tego pytania. Myślałam, że go uniknę, ale jak widać nadzieja matką głupich.

Nie chciałam kłamać, nie zasłużył na to żeby zostać okłamanym.

- Chcę zacząć od nowa. - powiedziałam i zauważyłam, że jesteśmy pod domem Niall'a i teraz też moim.

- Dziękuję za podwózkę, do zobaczenia Zayn. - uśmiechnęłam się do niego i wychodziłam już z auta, kiedy powiedział:

- Jutro po szkole zabieram Cię na obiecaną kawę. Do zobaczenia Ellie. - powiedział z uśmiechem na ustach.

Zamknęłam drzwi i poszłam do domu.
Byłam lekko osłupiała. Nie myślałam, że z tą kawą to tak na serio. A jednak.

Zdjęłam buty i poszłam do kuchni, gdzie zobaczyłam Niall'a ślęczącego nad jakimiś papierami.

- Co tam masz? - zapytałam, podchodząc bliżej wyspy kuchennej.

- Papiery z pracy, nic ciekawego. Muszę je ogarnąć i ewentualnie zrobić poprawki. - powiedział i przeczesał włosy. - Jesteś głodna? Możemy zamówić chińszczyznę.

- Jasne, zamawiaj. Tylko się przebiorę i zaraz wracam. - krzyknęłam będąc już w drodze na górę do mojego pokoju.

Odłożyłam torbę na łóżko i przebrałam się w stare, szare dresy i zieloną koszulkę z krótkim rękawem.
Włosy związałam w kucyka i zeszłam na dół.

Od razu skierowałam się tak, gdzie siedział mój brat, który próbował skończyć pracę, lecz moja ciekawość wzięła górę i musiałam mu chwilkę poprzeszkadzać.

- Niall, tak w ogóle to czym się zajmujesz? - przysiadłam się do niego i oparłam głowę na dłoni.

- Ogólnie, to kończę studia w kierunku zarządzania, ale zostałem przyjęty na staż w firmie przędsiębiorczej, więc tam pracuję. Płacą niezła kaskę, a nią nie pogardzę. - uśmiechnął się do mnie.

- Rozumiem, że w niczym Ci nie pomogę, co?

- Dziękuję za chęci skarbie, ale niestety nie nadajesz się do tego. Jeszcze byś coś spaprała, a co wtedy powiedziałbym szefowi? - wystawił do mnie język i uśmiechnął się szeroko.

- Dzięki za wiarę! - uderzyłam go z pięści w ramię, co rozbawiło nas jeszcze bardziej.

Po kilku minutach przyjechało nasze jedzenie, które zjedliśmy w salonie. Po obiedzie poszłam spakować się na następny dzień do szkoły, co skończyło się jeszcze pisaniem eseju na angielski i odrobieniem zadania z matematyki.

Było jeszcze wcześnie, więc ubrałam się w ciuchy, w których byłam w szkole i wyszłam na spacer.

Na dworze było dosyć ciepło, ale wiał lekki wiatr. Słońce już powoli zachodziło, dając przyjemną, pomarańczową poświatę.

Udałam się w stronę parku, w samym środku jest małe jezioro, przy którym często bawiliśmy się z Niall'em.

Idąc alejką, widziałam mamy z dziećmi, pary oraz starszych ludzi karmiących gołębie. Zwykła codzienność, a jednak coś w niej jest. Czasem tego nie doceniamy.

Gdy dotarłam do celu, usiadłam na małej ławeczce i głęboko odetchnęłam.

Wprawdzie brakuje mi taty, ale w Mullingar czuję się jak w prawdziwym domu.

Tamte miejsce było obce, nie czułam się tam komfortowo.

Wyrywając się z rozmyślań, spojrzałam na jezioro i jego pobliże, i zobaczyłam pod drzewem pewną postań w kłębie dymu.

Los widocznie płatał mi figle, bo spotykam tą osobę już któryś raz z kolei.

Ktoś jeszcze to czyta?