Naveah en haar uitdagingen de verloren dimensie

Hoofdstuk 1

Ik keek verdrietig naar Felix zijn graf. Ik moest mijn best doen om niet in tranen uit te barsten. Ik wist dat zijn begrafenis al vier maanden geleden was, maar ik miste hem iedere dag nog evenveel. Ik was weer thuis nadat ik mijn vader had bevrijd uit die dimensie en mijn oom opnieuw had verbannen naar de dimensie. Ik wist dat mijn oom woest was op mij.  Mijn oom was duidelijk in op wraak. Mijn vader heeft gelukkig het avontuur allemaal wel overleefd. Ik was inmiddels alweer een tijdje thuis van alle avonturen en gebeurtenissen. Soms had ik spijt dat ik weg was gegaan van huis. Ik ben eigenlijk niet meer van plan om weer weg te lopen van huis. Ik ging toen weg, omdat ik me niet meer fijn voelde thuis. Alleen dat is nu veranderd en ik wil niet weer het risico lopen dat er iets met Livay bijvoorbeeld gebeurd. Waarschijnlijk had Felix dan wel nog geleefd, maar dat zal ik nooit zeker weten. Maar ik was ook blij dat ik weg was gegaan van huis. Ik heb Oliver ontmoet, Sarah tot leven gewekt en Emily ontmoet. Sarah is nog steeds pissig soms zoals ze in het begin was, maar het wordt minder.  Toen de rust weer terugkeerde in onze familie had ik contact opgenomen met Emily. Ik zei dat ik voorlopig geen invaller nodig had als prinses, maar dat ik wel graag weer wilde afspreken. Dat gaat morgen gebeuren. Ik zuchtte toen. Tussen Sarah en mij gaat het nog steeds wel stroef. We zijn helaas gewoon niet meer wat we vroeger waren. Sinds Felix overleden is zijn Livay en ik wel erg close geworden met elkaar. We hebben nu best een goede band opgebouwd. Er zijn nog steeds verbeterpunten in onze relatie, maar het is al beter dan een paar maanden geleden. Ik zuchtte toen diep. 'Tot ziens!' zei ik terwijl ik naar de lucht keek.Ik liep weg van Felix zijn graf. Ik liep naar huis, want het werd al langzaam donker. Het begon herfst te worden. 

Ik liep mijn kasteel binnen. De eetzaal zat gelukkig in de buurt van de ingang van het kasteel. Ik opende de deur van de eetzaal. Ik zag mijn broer Livay zitten en mijn ouders. 'Daar ben je,' zeiden mijn ouders vrolijk. Ik knikte. We aten biefstuk. Ik zat naast mijn vader bij het eten. 'Waar ben je vandaag heen gegaan?' vroeg mijn vader geïnteresseerd. Ik keek hem aan. Ik wilde niet vertellen dat ik iedere dag nog langs Felix zijn graf langs ging. 'Bos,' loog ik tegen mijn vader. Mijn ouders zouden zich zorgen gaan maken over mijn mentale gezondheid als ze wisten dat ik iedere dag langs zijn graf ging voor minimaal een uur. 'Nog een dier gezien?' vroeg mijn moeder. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb de laatste tijd niet meer zoveel dieren gezien, ik denk dat het komt omdat het bijna herfst is,' antwoordde ik. Ik keek uit het raam naar buiten. Het was helemaal donker geworden. 'Dus morgen ga je afspreken met Emily?' vroeg Livay aan mij. 'Ja zeker, ik heb er super veel zin in!' zei ik enthousiast. Mijn ouders glimlachte. Ik had er oprecht ook heel veel zin in. 'Ik kijk ernaar uit om haar te ontmoeten,' zei mijn moeder. Mijn vader knikte instemmend. 'Ze maakt je in ieder geval altijd heel erg blij en daar ben ik haar al eeuwig dankbaar voor!' zei mijn vader dankbaar. Ik was daarna snel klaar met eten. Ik liep naar mijn kamer. Ik zag nog steeds sporen in de deur van de keer dat ik deur uit de scharnieren had gerukt een paar maanden geleden. Ik ging op mijn bed zitten. Ik had ontzettend veel zin in morgen. Sinds de dag dat ik Emily ontmoet had, had ik haar niet meer gezien. We hadden wel contact, maar we hadden elkaar niet meer gezien sindsdien. Ik keek op de klok. 'Half 7,' mompelde ik tegen mezelf. Ik pakte mijn leesboek en begon te lezen. Het was een goed boek.