Naveah en haar uitdagingen de verloren dimensie

Hoofdstuk 3

Ik zag Emily voor de poort staan. Ik sprintte naar de poort. 'Emily,' zei ik blij. Ze knikte. We renden toen naar elkaar toe. We omhelsden elkaar stevig. 'Au, mijn rug!' zei ik tegen Emily lachend. Ze liet mij gelijk los. We keken elkaar lachend aan. 'Sorry,' zei Emily verontschuldigend. 'Nou joh, het is goed,' zei ik. Ik liet Emily binnenkomen. 'Welkom,' zei ik. Emily keek haar ogen uit. Ze vond het volgens mij nogal indrukwekkend allemaal. 'Het is prachtig,' zei ze. Ik bloosde eventjes. Ik vond het maar raar als mensen onder de indruk waren van mijn huis. 'Dus hoe ben je hier gekomen eigenlijk?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Thomas,' mompelde ze zacht. Ik glimlachte. 'Kom, ik leid je wel rond,' zei ik. Emily zou ongeveer een week hier blijven. Ze woont namelijk erg ver weg. Ik liet Emily alles zien, vooral de meest belangrijke kamers en zalen. 'Dit is wel echt een groot kasteel hoor,' zei Emily. Ik probeerde bescheiden te zijn, maar ze had wel gelijk. Ik woonde inderdaad gewoon in een mega huis.

Na de snelle rondleiding gingen we snel naar mijn kamer. Emily ging op mijn bed zitten en ik op mijn bureaustoel. 'Is het waar?' vroeg ze toen. Ik snapte niet wat ze bedoelde. 'Wat waar?' vroeg ik verward. Emily zuchtte toen. 'Dat je broer Felix dood is?' vroeg ze. Ik knikte. Emily kreeg toen medelijden met mij zag ik. Ze sloeg een arm om mij heen. 'Ik vind het heel erg voor je, ik kan me het niet voorstellen als ik Thomas zou verliezen,' zei Emily opbeurend. Ik snikte. 'Dank je,' zei ik dankbaar. Het was toen even stil. 'Dus vertel me alles over je strijd met je oom?' vroeg Emily enthousiast. Ik lachte vrolijk naar haar. 'Wil je echt alles weten?' vroeg ik lachend. 'duh!' zei ze. Ik moest even denken waar ik moest beginnen. Het was een lang avontuur vond ik. Ik vertelde haar het hele verhaal. Ze hing aan mijn lippen. Emily was erg trots op mij zei ze en dat gaf mij een goed gevoel. 'Moet jij eigenlijk nooit naar school?' vroeg Emily plotseling. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb thuis les,' antwoordde ik. De tijd dat ik was weggelopen had ik vakantie en nu had ik weer vakantie. 'Geluk!' zei ze. Emily keek mij jaloers aan. Het zou een leuke week gaan worden dacht ik.

Terwijl Emily en ik rustig aan het praten waren, liep Livay langs mijn kamer. Hij klopte op de deur. 'Binnen,' zei ik kalm. De deur ging langzaam open en ik zag Livay staan. 'Jij bent dus Emily,' zei hij. Emily knikte. Ze liep naar Livay toe en gaf hem een hand. 'Komen jullie zo lunchen?' vroeg Livay aan ons. 'We komen zo,' zei ik. Livay knikte. Hij liep tevreden weg. 'Weet je nog waar de eetzaal is?' vroeg ik lachend aan Emily. 'Ik denk het,' zei ze ook lachend. We liepen samen de eetzaal in. Mijn ouders en Livay waren er al. 'Dit is niet echt een simpele lunch,' grapte Emily. Ik keek naar de tafel. Het was inderdaad niet echt een simpele lunch. Emily kwam naast mij zitten. Ze pakte pannenkoeken en wafels. 'Dit moet mij denken aan toen we bij mij thuis pannenkoeken bakten,' vertelde Emily. Ik lachte naar Emily. 'Oh ja, dat was echt leuk,' zei ik vrolijk. Ik nam gewoon een simpele boterham die dag. Ik was gewend aan pannenkoeken en wafels.

Ik was snel klaar met eten zoals altijd. Emily daarin tegen nam haar tijd. Iedere keer dat ze wilde stoppen, zag ze toch nog wat lekkers. 'Ben je nog niet uitgegeten?' vroeg ik aan Emily lachend toen ze een pretzel at. 'Bijna,' antwoordde ze lachend. Ze was inderdaad na die pretzel bijna klaar. 'Ik ben klaar,' zei ze tenslotte. 'Eindelijk,' zei ik. Ik knipoogde naar haar. We renden toen de eetzaal snel uit. 'Dus wat wil je doen?' vroeg ik aan Emily. Emily haalde haar schouders op. 'Geen idee,' antwoordde ze. Ik glimlachte naar Emily. 'Ik heb wel een ideetje,' zei ik mysterieus.