Naveah en haar uitdagingen de verloren dimensie

Hoofdstuk 4

'Wat voor idee?' vroeg Emily nieuwsgierig. 'We kunnen naar het bos gaan,' stelde ik voor. Emily keek mij twijfelend aan. 'Het bos?' vroeg ze. Ik knikte. 'Daar staat een mooie waterval,' legde ik uit. Emily twijfelde nog steeds, maar ze wist zelf niks beters, dus ze stemde in. We liepen toen naar mijn kamer. Ik pakte daar mijn tas. Ik deed er touw in en mijn pijl en boog. Ook deed ik er een fles water in en een zak chips. 'Hebben we nog meer nodig dan dit denk je?' vroeg ik aan Emily. Ze schudde haar hoofd. 'Naav, dit is echt meer dan genoeg!' zei ze. Ik keek haar raar aan. 'Sinds wanneer noem je mij Naav?' vroeg ik verward. Emily haalde haar schouders op. 'Geen idee, vind je het leuk als ik je zo noem?' vroeg ze. Ik dacht even na. Als ik ja zou zeggen, was mijn nieuwe naam waarschijnlijk voor altijd Naav Emily kennende. 'Ik vind het wel leuk,' antwoordde ik lachend. Niemand had mij eerder een bijnaam gegeven, dus ik vond het stiekem wel leuk dat ik er nu eindelijk eentje had.

'Ready?' vroeg ik. 'Ik ben ready,' zei Emily. Ik keek naar buiten. De blaadjes waren van de bomen aan het vallen. De herfst was toch echt begonnen. Het weer was prima. 'Kom je?' vroeg Emily. Ik knikte. We liepen samen het kasteel uit. Ik wees de weg naar de waterval. Het was gelukkig niet ver. Ik zag toen de waterval verschijnen. Ik schopte de blaadjes van mijn schoenen af. De blaadjes plakten aan mijn schoenen vast. 'Wauw,' zei Emily. Ik knikte. Het was een betoverende waterval. 'Wil je nog kijken naar de waterval vanaf een kleinere afstand?' vroeg ik lachend. Emily keek met grote ogen naar de waterval. 'kan dat?' vroeg ze. Ik knikte. 'Dan graag,' zei ze lachend. We stonden op een klif. Ik sprong naar beneden. Het was even geleden dat ik dat had gedaan. De laatste keer was met Oliver. Emily keek bang over de rand van de klif. Ik voelde het bekende gevoel van vallen. Ik knipte in mijn vingers en ik was zoals gepland aan het zweven. Ik keek omhoog en lachte blij naar Emily. Ze keek mij verbijsterd aan. 'Ben je er klaar voor?' vroeg ik. Emily aarzelde even. 'Ja, ik ben er klaar voor,' zei ze vastbesloten. Ze klonk best zelfverzekerd, maar ik hoorde de aarzeling in haar stem. Toch sprong ze naar beneden. Ik liet haar voor kort vallen. Toen ik haar hoorde gillen, knipte ik snel in mijn vingers. Emily was ook aan het zweven. Ik liet ons langzaam op de grond zakken. We stonden allebei veilig op de grond. Ik had het gemist om van een klif af te springen. Ik wist dat het een gekke hobby was, maar het is oprecht leuk. We stonden bij een struikje. Ik hoorde vanaf het struikje opeens geritsel vandaan komen.

Ik keek snel achterom. Het struikje bewoog een beetje. Ik knipperde met mijn ogen en ik zag opeens een schim in het struikje. Ik zag niet veel, maar ik zag glimmende groene ogen. 'Zag je dat ook?' vroeg ik bang aan Emily. Emily draaide zich om richting het struikje. 'Ik zie niks,' zei ze in de war. 'Zag je niet die groene ogen?' vroeg ik bezorgd. 'Nee ik zag niks, het zal de wind wel zijn geweest,' zei Emily geruststellend. 'Ach, het zal wel niks wezen!' antwoordde ik als smoesje terwijl ik zeker wist, dat ik iets zag in het struikje. Het was misschien raar om te denken, maar het waren dezelfde groene ogen die Felix en ik hebben. Ik had zo'n vermoeden dat ik net Felix had gezien. Alleen was Felix dood. Ik was waarschijnlijk gewoon een gek dacht ik. Felix kon niet levend zijn. Emily en ik liepen toen richting de mooie in waterval. Ik keek nog steeds goed om mij heen om te kijken of ik iemand zag. Ik keek tussen de bomen hoor en ja hoor, ik zag een gedaante. Deze keer zag ik weer groene glimmende ogen, maar deze ogen leken iets minder op die van Felix. Deze ogen leken meer op die van mij. De ogen die ik eerder zag, glommen meer, deze ogen hadden een matte glans. De gedaante verdween gelijk. De gedaante wist dat ik hem of haar had gezien. Ik besloot Emily even niks te vertellen over de schimmen en gedaantes. Ik wilde haar niet onnodig ongerust maken.