Naveah en haar uitdagingen de verloren dimensie

Hoofdstuk 7

'Binnen,' zei Livay. Ik deed de deur open. Ik zag Livay achter zijn bureau zitten. 'Wat doe je?' vroeg ik aan hem. Livay klapte toen snel zijn boek dicht. 'Niks,' zei hij snel. Ik keek stiekem over Livay zijn schouder en ik zag een boek liggen dat ik herkende. 'Hey dat is mijn boek!' zei ik boos. het was mijn detectiveboek dat ik op dat moment aan het lezen was. Het was een waardevol boek. Er stond een namelijk een handtekening bij van de schrijver en het is de eerste druk van het boek. Het was ook een waardevol boek voor mij, omdat ik het voor mijn 14e verjaardag had gekregen van Felix. Livay keek mij geïrriteerd aan. 'Dus? Mag ik het dan niet lezen?' vroeg hij. Ik rolde met mijn ogen. Livay en ik hadden net een redelijke band met elkaar en dan deed hij weer wat doms en werd ik weer boos. 'Jawel, maar..' zei ik, maar Livay onderbrak mij. 'Precies!' zei hij. 'Geef terug!' zei ik proberend kalm te blijven. 'Het is maar een boek, doe niet zo kinderachtig!' zei hij. 'Als het maar een boek is waarom ben jij er dan zo geïnteresseerd in?' vroeg ik kwaad. Livay werd toen bleek. 'Hier is je boek!' zei Livay. Ik wilde het boek uit zijn handen pakken, maar hij trok zijn hand weg. 'Te traag,' zei Livay irritant. Hij stond op. Livay hield het boek boven zijn hoofd, precies op de plek waar ik net niet bij kan komen. Ik probeerde het boek te bemachtigen, maar het lukte niet. 'En dan ben ik de persoon die kinderachtig doet!' zei ik woedend. Livay lachte mij uit. Ik kookte van woede. Blijkbaar was er thuis toch niet zo ontzettend veel veranderd voor dat Felix stierf. Alleen is er nu nog maar 1 broer die irritant doet. 'Livay geef het gewoon terug!' zei ik toen ik merkte dat ik moe begon te raken. Opeens ging de deur open. Mijn vader kwam binnen. Hij zag Livay met een boek in zijn handen en ik die probeerde hem te pakken. 'Livay!' zei mijn vader teleurgesteld. 'Oh hoi pap,' zei Livay ongeïnteresseerd. Hij negeerde mijn vader compleet. 'Geef dat boek terug aan je zusje,' zei mijn vader dwingend. Dit was volgens mij de eerste keer in mijn leven dat mijn vader mijn kant koos en niet van mijn broers en het voelde goed. 'Ja zo!' zei Livay. Hij genoot duidelijk iets te veel van dat moment. 'Nu Livay,' zei mijn vader. 'Oké dan,' mompelde Livay. Hij liet het boek vallen. Ik kon het alleen niet meer vangen. Het boek viel op de grond. Ik raapte het boek snel op. De bladzijdes waren gekreukt. 'Nu zijn de bladzijdes gekreukt!' zei ik boos. Livay haalde zijn schouders op. Ik was zo erg boos op Livay. Het was ook nergens voor nodig. Als hij had gevraagd of hij mijn boek mocht lenen, had ik toch ja gezegd, hij hoeft het niet te stelen. Ik vroeg me alleen nog wel af waarom hij mijn boek wilde lezen. Livay houdt niet van lezen. Wat moest hij met een detectiveboek?  Ondanks mijn vader dit keer mijn kant koos, kreeg Livay geen straf. Daar was ik het niet mee eens. Hij verdiende het namelijk wel vond ik. Livay kwam alleen altijd overal mee weg. 

Ik liep geïrriteerd mijn kamer binnen. Ik zag Emily, Keo en Kalli zitten. Er verscheen gelijk een glimlach op mijn gezicht. 'Sorry had even ruzie met Livay,' zei ik verontschuldigend. Keo, Kalli en Emily keken mij bezorgd aan. 'Wat is er?' vroeg ik. Emily wees naar een brief. Ik herkende het handschrift gelijk. Het was een brief van Oliver. Aan de blik van Emily te zien was er iets ergs aan de hand. 'Er is iets aan de hand hè?' vroeg ik. Ze knikten somber. Ik zuchtte. Ik maakte de brief voorzichtig open. Ik las de brief zorgvuldig. Ik zuchtte. De rust was weer verdwenen in mijn leven.