Abuların aşkı

Abuzeriye/1.

12 Ekim 1997 sabahıydı ben uyurken babamın bağırışlarıyla uyandım.
Ne olduğuna bakmak için aşağı indim, salonda telefonla konuşuyordu. Annem de yanında onu sakinleştirmeye çalışıyordu.
Kim olduğunu hemen anladım. Bu amcamdı.

Uzun zamandır-8 yıldır- araları bozuktu. Sanırım ortak şirketleri amcam yüzünden batınca oldu bunlar. Neredeyse her ay bunla uğraşıyoruz adetim gibi olm... Ama bu günkü farklıydı, daha sinirlilerdi.
Duyduğuma göre amcam ekonomik durumunu her zamanki gibi babama yıkıyordu. Şirketi onun batırdığını iddia ediyordu, babam da dahil her çalışan amcamın suçlu olduğunu biliyordu.
Hatta sanırım amcam o olaydan sonra babamdan borç alıp geri ödememeye başladı.

Büyük ihtimalle yeniden bundan dolayı kavga çıkmıştı, amcamın neredeyse 100.000 lira falan borcu vardı. Babam tamamını ödemesini bile istemiyordu fakat amcam iş bulmaya bile çalışmıyordu. Babam da kardeşi diye daha fazla para verip dıruyordu, iyi biriydi ve amcam da bunu biliyordu.

Ardından bi anda telefonu kapatıp kapıyı çarparak evden çıktı. Ne ben ne annem ona yetişebilirdik. Annem ağlıyor bense şok içinde ardından kapıya bakıyordum. Sonra arabanın motorunu çalıştırdığını duyduk.
O akşam acı haberi aldık: Yağmur yağıyordu ve amcamın yaşadığı şehire, İzmir'e, giderken o sinirle hızla gittiği için arabası kaymış ve suya düşmüştü.

Bundan birkaç hafta sonra ise yan komuşumuzun olan "kibar" adam çocuğunu üstü kanla kaplı ve bir kürekle kovalıyordu. Annem gördüğu gibi çocuğu içeri aldı ve bütün kapıları kilitledi, şanslıydık ki adam topaldı.

Ondan sonra annem ve o çocuğun teyzesi olduğunu düşündüğüm bi kadın yakınlaşmaya başladılar. Benim de nedense o çocukla geçinmem beklendi... Babasını öyle gördükten ve kendisi hiçbir şey yokmuş gibi davrandıktan sonra mı?

Her neyse... Bunlar 11 yıl önceydi tabii, çocuk hala komşumuz ve hala onunla geçinmem bekleniyor.