Bankzitters vinden een kind

piekeren

het is inmiddels middernacht en ik lig in bed te piekeren over alles. Mijn leven is daarin de hoofdpersoon. Ik haat mn leven. Dat iemand zo snel je hele leven kan laten veranderen is onbegrijpelijk. Ik vind het zo oneerlijk.

Alles is in een flits weg. Ik bedoel kijk mij eerst, dan heb ik het vooral over de kleine ik. Ik die vroeger altijd vrolijk rond liep in casa del huts. Het altijd zo gezellig had met de jongens. Dat heb ik nog steeds maar het gevoel is anders. Mijn hele leven is een grote puinhoop. En hoe graag ik het wil vertellen aan iemand ik kan het niet.

Ik ben zo bang dat hij dan iemand anders iets aan doe en dat het dan uiteindelijk mijn schuld is. Ik voel me onzeker, slecht. Gewoon alles. Ik probeer mezelf te vermijden van mijn vrienden, niet de beste oplossing maar ik wil hun beschermen. Ik zou alles doen om iedereen te beschermen. Ook al mag ik ze niet, ik gun niemand zoiets.

Ik heb over 4 uur school. Dus ik moet over 3 uur al op. En heb ik geslapen? Nee. Ik heb de hele nacht lopen nadenken over mezelf. Of ik voldoende ben. Wat er nog meer gaat gebeuren. Ik wil zo graag uit het leven stappen als het zo door gaat, maar ik ben bang dat hij dan een nieuw slachtoffer kiest die dichtbij mij staat.

Hoe ik me morgen op school ga gedragen weet ik ook niet. Het is dat ik een shirt met korte mauwen aan moet bij lo. Anders waren mijn armen al bedekt met littekens. Ik moet mezelf pijn doen op een manier. Om van dit gevoel af te komen moet ik pijn voelen. Nu is dat moment. Maar ik kan het niet. Ze gaan morgen alles denken. Alles.

Me pa gaat gebeld worden door school, vriendinnen gaan me ondervragen, de jongens gaan me uitlachen. Ik kijk nog een keer naar het voorwerp dat op mijn bureau licht. Fuck it. Ik pak het schaartje op en leg het op mijn been. Heb nu ook een shirt aan met korte mauwen dus komt goed uit.

Ik zet het schaartje op mijn bovenarm. Ik zucht een keer diep. Ik ga voorzichtig heen en weer. Steeds dieper. Ik doe de kleine ik pijn, dat weet ik. En het spijt me zo erg. Maar ik kan niet anders, als je in de zelfde situatie zat als ik snap je wat ik bedoel. Pijn lijden geeft je een fijn gevoel als het slecht met je gaat.

Ik kijk naar mijn arm waar het schaartje inmiddels inzit. Er komt wit uit, is dat goed? Ik weet het niet. Ik pak mijn telefoon en zoek het op. 'Is het goed als er wit uit je lichaam komt'
Godzei dank het is een goedteken. Ik haal de schaar uit me wat me rillingen geeft. Opnieuw zet ik de schaar in mijn huid. Even vergeet ik alles.

Ik leg de schaar al snel weg, ik wil dat alles van mijn lichaam pijn gaat voelen. Maar dat kan niet vanwege kut lo. Ik kan het niet skippen ik weet hoe ze daar zijn. Ik loop voorzichtig mijn kamer uit richting de badkamer. Ik spoel het schaartje af en pak mijn handdoek waar ik het mee afdroog. Ook spoel ik mijn arm af. Dan ga ik langs de wc waar ik 4 toilet papiertjes meeneem voor mijn wonden.

Ik leg ze op mijn nachtkastje en ga in bed liggen. Ik scheur er eentje vanaf en leg die op de wonden. Ik kijk naar het plafon. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Of ik spijt heb of juist helemaal niet. Het voelde goed. Maar ik wil er niet verslaafd aan raken.

Pov: ik vergat dat het woensdag is geweest (geen pov)