Bankzitters vinden een kind

niks laten merken

Ik word wakker in de kleedkamer. Geen idee hoe lang ik hier lig. Ik sta rustig op en ga op de bank zitten. Ik doe mijn ogen dicht en adem even goed. Thank god dat niemand me heeft gevonden, ze zouden erachter komen van wat ik mezelf allemaal aan doe. Ja alleen sh, maar toch. Ik sta op en gooi wat water in mijn gezicht van de kraan die in de kleedkamer staat. Dan loop ik terug alsof er niks gebeurd is.

'Hey Lynn had je even pauze?' lacht olivier met zijn vrienden. Ik rol mijn ogen en ga terug naar de meiden. 'waarom was je zo lang weg?' Vraagt Larissa. Kut. 'Ik vond de kleedkamer net iets interessanter dan deze les' zeg ik. We lachen.

Al snel voel ik dat mijn hoofd weer begint te bonken. Ik word hier zo misselijk van. Ja ik weet het ik doe het zelf, maar het mag toch wel 2 seconden op houden met bonken. Ik probeer het te negeren en verder te gaan met de gym les

Na dat de gymles is afgelopen stappen we op de fiets om terug naar school te gaan, jippie. Het is nu kwart voor 2, we moeten nog 1 les uur gelukkig. Soms vind ik mijn leven naast al het gedoe al stront vervelend. Jonge ouders hebben waarvan de een bekend is en de ander je amper ziet.

Mijn ouders zijn fucking 14 jaar ouder dan ik, 14! Ze wouden me niet eens in de eerste plaats. En omdat het perongeluk ging en ze zo jong waren heeft mijn vader de eerste 4 jaar mij niet eens gezien. Best jaar mijn moeder verzorgde me altijd, was er altijd voor me, en nu? Waar is ze heen? God weet waar. Oh ja nog een nadeel, tuurlijk hebben mijn ouders gezorgd dat ze daarna geen kind meer gingen krijgen. Maar het is best moeilijk om nu een zusje te hebben van 10. Kijk ja ze is niet veel jonger maar toch. Zelfs andere bankzitters hebben al kinderen die meer dan 10 jaar jonger zijn dan ik. Het voelt soms echt alsof ik alle verantwoordelijkheid op mij moet zetten.

Gelukkig is ezzie er ook, die is nu 17. We schieten goed met elkaar op sinds mijn vader weer in beeld is. Maar het kutte is, herkend worden. Ja kijk ik vind het super leuk. Maar soms word ik er zo gek van. Waarom moesten ze me zo nodig in hun video zetten toen ik vijf werd?

Toen we onze fietsen in de stalling hadden gezet liepen we naar onze kluisjes. Ik stopte mijn gym tas in mijn kluisje en haalde me eigen er weer uit. 'kom even mee naar de automaat' zegt Mette. 'isgoed' zeg ik. Ze kikt op de m&m zak en betaald. 'wil jij niks?' vraagt ze. 'nah ben oke' zeg ik.

Ik kom thuis aan en gooi mijn tas op het aanrecht, 'hallo?' Roep ik om zeker te weten dat ik alleen ben. Ja dus. Ik zucht en pak mijn tas uit. Na dat sprint ik zo wat naar boven. Ik sluit mezelf op, alles gaat slecht. Waarom moet alles steeds slechter gaan?

Eerst het probleem met mijn ouders wat al een heel drama was. En nu dit. Hoe kom ik hier uit? Niet zegt iemand. Ik kijk om, wat? Niemand mag je. Het stemmetje... het is terug.

Mensen help! Ik heb dus zo geen inspo meer voor dit boek. Ik ben dit boek 2 jaar geleden begonnen (de datums kloppen niet doordat ik de titels steeds verander) ik schrijf hier ook niks meer in doordat ik geen inspo meer heb. Maar ik ga proberen jullie nog een leuk boek te geven💕💕💕