DISTANCE

119 8 25
                                    


"ටේහෝන්ග්.. මට ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න පුළුවන්ද ?."

මං එහෙම අහපු ගමන්ම ටේහෝන්ග් වගේම පුස්තකාලය හිටපු ඔක්කොම ළමයි මං දිහා බැලුවා.

මං හිතන්නේ මේ සැරේ මගේ කටේ සද්දේ කළින් පාරට වඩා ටිකක් වැඩි වුණා. 

Taehyng' s pov :-

එකපාරටම සිද්ධ වුන දේ මට අදහාගන්න බැරි වුණා. කවමදාකවත් නැතුව ජන්කුක්‍ට මාත් එක්ක කතා කරන්න ඕනෙලු. ඒකත් මේ තනියෙම, ඉස්කෝලේ ඇතුළේදි.

"අහ්!.. කතා කරන්න. මේ මාත් එක්ක?. 

හොදයි අපි එහෙනම්  එළියට ගිහින් කතා කරමු ජන්කුක්."

" නෑ ඔනේ නෑ අපි මෙතනම කතා කරමු." 

කියලා ඒයා කෙළින්ම ඇවිත් මං වාඩි වෙලා හිටපු තැනට ඉස්සරහ පුටුවෙන් වාඩි වුණා.

" කියන්න ජන්කුක් ඔයාට මොනවද මගෙන් දැනගන්න ඕන."

මං එහෙම ඇහුවා විතරයි එයා ලොකු හුස්මක් ඉහළට අරන් පහළට දැම්මා.

" මට උදව් කරන්න හියෝන්ග් , ඔයාට විතරයි පුළුවන් මට උදව් කරන්න."

******************************

Jungkook' s pov :-

ඔයාලා මිනිස්සු අන්තෙටම අසරණ වෙනවා දැකලා තියෙනවද?, මේකත් හරියට අන්න ඒ වගේ අවස්ථාවක්.

මං මේ වෙලාවේ කොච්චර අසරණද කිව්වොත්, මට තත්පර 5 කට කලින් විතරක් ඉපදුනු මගේ මහ ලොකු සහෝදරයාට  අකමැත්තෙන් වුණත් මට අයියා කියලා කතා කරන්න සිද්ද වුණා.

කොහොම වුණත්  මං අන්තිමේදී  අමාරුවෙන් කට ඇරලා මගේ අහිංසක ඉල්ලීම එයාට ඉදිරිපත් කළා.

.

.

.

මං මගේ ඉල්ලීම ඉදිරිපත් කරලා දැන් තත්පර 5 කටත් වැඩි .. ඒත් තාම එයාගෙන් ඒකට උත්තරයක් නෑ. 

ඇත්තටම මොනවද ඕකේ ඔය හැටි කල්පනා කරන්න තියෙන්නේ, අපි එකතු වෙලා බැංකුවක් කඩමුද කියලා මං එයාගෙන් ඇහුවේ නෑනේ.

මං එයාගෙන් ඉල්ලුවේ බොහොම පොඩි දෙයයි.

මෙන්න ටික වේලාවකින් එයා මොනවදෝ කියන්න වගේ කට  ඇරියා. 

THE UNTOLD ❓Where stories live. Discover now