The 30th - bankzitters fanfiction

1 De boomhut

Pov Matthy

'De boomhut' ik kom hier soms alleen, maar vaker met Rob. Het is een plek waar bijna niemand komt, soms iemand die hun hond uitlaat of een wandeling maakt, voor de rest niemand. We ontdekte de plek toen we pas 13 waren, Rob woonde toen nog in Ameide bij zijn ouders. We zochten de ideale plek voor een boomhut en kwamen deze boom tegen. Voorzichtig laat ik mijn hand over de stam van de boom glijden.

Achter de heuvel komen we een klein pad tegen. 'Misschien ligt hierachter een goede plek Robbie' Samen lopen we het paadje af tot het doodloopt, we zien een kleine open vlakte, met in het midden een grote boom. 'Dit is perfect!' Zegt Robbie terwijl hij naar de boom loopt om erin te klimmen, ik daarentegen blijf nog even staan. 'Waar wacht je op? Klim erin' Roept Rob terwijl hij al een paar takken verder is geklommen.
Samen met wat hulp van mijn vader staat er 3 dagen later een boomhut midden in de boom, de boomhut is gemaakt van pallets, touw, wat hout dat we hadden gevonden en veel spijkers. De weg die je moet klimmen om erin te klimmen is niet geheel ongevaarlijk maar dat is een boomhut nooit toch?
We hangen wat vlaggen op en verven wat sukkelige woorden zoals "de huts boomhut" en "do not enter" op het hout. Als finishing touch pak ik mijn zakmes uit mijn broekzak en ga onderaan de boom staan. Ik haal een stuk verrotte schors van de boom af en kras in de boom. "de boomhut van Matthy en Robbie" kras ik erin, Robbie komt erbij staan. 'Onze plek' glimlacht hij. 'Ja, onze plek' herhaal ik.

Het stukje tekst wat ik toen schreef staat nog steeds gegraveerd in de boom, je kan het door het slordige handschrift nog maar net lezen, maar ik weet precies wat er staat. Als ik mijn hand er vanaf haal kijk ik omhoog, zal ik? De vorige keer dat ik erin klom zat ik daar zowat de hele avond, waarom ook niet. De verf is eraf gespoeld door de regen, het hout is wat verrot, maar dat maakt de plek niet minder speciaal. De vele zomeravonden, zelfs nachten die we hier hebben doorbracht. Samen sterren kijken terwijl we plannen maken voor later, over hoe we samen op vakantie wilde naar Spanje. Die ene keer toen Rob uit de boom viel en met veel geluk alleen zijn pols brak, zijn ouders waren zo erg geschrokken, Rob mocht de rest van het jaar de boom niet meer in (ook al deed hij dat stiekem wel). Rob en ik waren voor 3 zomers lang onafscheidelijk, eigenlijk nog steeds. Na de middelbare school vervaagde het contact wat, maar doordat we allebei een youtube kanaal hebben zijn we altijd weer bij elkaar terecht gekomen, altijd.

Als ik alleen ben is het hier minder aangenaam dan met Rob erbij. De stilte alleen voelt stiller dan de stilte met Rob erbij, snap je? De aanwezigheid van hem is genoeg om me aan leuke dingen te laten denken, zonder hem gaan mijn gedachtes alle kanten op. Het is ondertussen al bijna donker, ik ril van de kou. Het is ook winter, niet zo gek dus. Ik besluit maar naar huis te gaan voordat het helemaal donker is. Thuis aangekomen is het stil, de jongens weten dat ik me zonder vriendin vaak alleen voel en komen regelmatig over de vloer. Maar toch eindig je elke dag alleen in je tweepersoons bed. Rob zit vaak in hetzelfde schuitje, maar hij laat het niet merken. Ook woont hij in Eindhoven, ver van zijn ouders, ver van mij. Ik snap niet hoe hij het volhoud zonder enig gezelschap, desnoods heeft hij vrienden van zijn studie in Eindhoven die dichtbij wonen. Ik verheug me op vrijdag, wanneer Rob en de andere jongens langskomen om videos op te nemen en nieuwjaar te vieren. Vorig jaar hadden we dat niet gedaan, toen zat ik alleen met mijn familie. Terugdenkend aan die dag val ik langzaam in slaap.