The 30th - bankzitters fanfiction

5 Dood

Pov Matthy

Dood, alles wat je aanraakt gaat ooit dood. Alles heeft zijn eigen manier van verdwijnen van deze planeet. Mensen, dieren, spullen, planten. Ook bomen, onze boomhut. Het gaan allemaal dood. Voorzichtig haal ik een stukje verrotte schors van de boomhut af, erachter kruipen wat beestjes snel weg van het felle zonlicht wat op de boom schijnt. Ik geloof dat er ergens wel iets na de dood is. Wat? Ik heb geen idee. Het kan toch niet zo zijn dat je weg bent, je gedachtes, je herinneringen, gewoon jij. Waneer ik de boomhut voor de zoveelste keer weer inklim deze week, breekt er een stuk hout af waarop ik sta. Ik schiet een trede naar beneden. Nog net grijp ik me vast aan een tak. Boven in de boomhut ligt gelukkig een kistje met wat spullen, ook wat spijkers. Het is niet de eerste keer dat er wat kapot gaat. Als de trede weer gemaakt is en ik boven ben laat ik me alles even bezinken. Rob ligt nu in een kunstmatige coma, gisteravond was leuk, speciaal. Ik hoop dat Rob en de jongens dat ook vonden.

Ik kan me niet beseffen hoe snel alles is veranderd. Een paar dagen geleden verheugde ik me zo erg op nieuwjaar maar het veranderde in een grote nachtmerrie. Een nachtmerrie die niet snel voorbij gaat, misschien nooit niet.
Verdronken in mijn gedachtes van spijt, verdriet en eenzaamheid hoor ik een stem mijn gedachtes binnendringen. Een bekende, zachte, lieve, mooie stem. Een stem die ik al zo lang ken, die ik nooit zal vergeten. 'Matthy, ik ben bang' Hoor ik. Ben ik gek aan het worden? Wie hoort er nou een andere stem in zijn gedachtes dan de stem die je altijd hoort. Licht frons ik mijn wenkbrauwen en ik concentreer me wat beter op de stem. De woorden galmen door mijn hoofd. 'Matthy ik heb je nodig' Verteld de stem me. Diep staar ik naar de wolken, hopend dat ze me kunnen helpen met het begrijpen van dit alles. Zoekend naar een boodschap die ze me vertellen met hun unieke vormen. 'Blijf bij me...' Ik word uit mijn concentratie gehaald door blaffende honden onder aan de boom. Ik kijk naar beneden en zie 2 honden die uit elkaar worden gehaald door hun baasjes. De stem is weg, wat hij precies allemaal zei weet ik niet, maar 1 ding weet ik zeker. Dit was niet zomaar een stem.

Dit was Robbie.