The 30th - bankzitters fanfiction

12 Een ademhaling

Pov Matthy

Een ademhaling, pratende mensen, een deur die opent en sluit. Binnen een milliseconde staan mijn ogen wagenwijd open. Ik neem de omgeving snel in me op. Mijn ademhaling versneld. Wat de fuck is er gebeurd. Ik kijk mijn moeder en vader recht in de ogen. Het gevoel van schaamte en ongeloof bekruipt me. Ik kijk naar Raoul, Koen en Milo, die me verdrietig aankijken. Ik schud mijn hoofd en voor heel even sluit in mijn ogen.

Waarom lig ik in het ziekenhuis?

Ik wil mezelf nog redden van het oordeel wat iedereen nu van me heeft, maar mijn stembanden lijken het daar niet eens mee te zijn.

'Matthy, laat ons alsjeblieft nooit meer zo schrikken'

De woorden van mijn moeder.

Ik doe mijn mond open, maar worden vormen zich niet. Gedachtes integendeel wel. Waarom lig ik hier? Wat is er gebeurd?

De deur opent en sluit, alweer. Een dokter komt binnengelopen. 'Hoi Matthyas, ik zie dat je wakker bent, heb je enig idee wat er is gebeurt?' De vraag overspoelt me, maar mijn stembanden beginnen hun taak weer te vervullen. 'Nee? Wat is er gebeurd?' Eindelijk durf ik de vraag hardop te stellen. De blikken van mijn ouders en mijn vrienden veranderen, fronsen verschijnen op hun gezichten. De dokter slikt hoorbaar. 'Dit kan als een klap binnenkomen, maar je hebt je leven proberen te beëindigen Matthyas'  Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, het enige wat ik uitstraal is ongeloof. 'Sorry maar dit moet een grap zijn toch?' Als dit iets is wat de jongens hebben geregeld voor een video, ga ik ze nooit vergeven. 'Mag ik je vragen wat je precies voelt?' Vraagt de dokter aan me. De barstende koppijn komt nu pas echt binnen en ik grijp naar mijn hoofd. Alsof er messen in mijn hoofd worden gestoken, beter kan ik het niet omschrijven. 'Ik heb hoofdpijn en mijn benen doen zeer' Zeg ik terwijl ik de dokter bedenkelijk aankijk. Dus het is echt zo? Dus ik heb mezelf geprobeerd te doden? 'Het is mogelijk dat het brein van hem is aangetast, en hij zich het incident niet meer kan herinneren' Zegt de doktor tegen mijn ouders.

'Matthyas, je hoeft de vraag niet te beantwoorden als je dat niet wilt' Even pauzeert de dokter zijn zin. 'Waarom heb je het gedaan?' Vraagt hij me dan. Ik begin met mijn vingers te friemelen en zonder dat ik het wil vormen er tranen in mijn ogen, het besef dringt me nu pas binnen. Ik heb geprobeerd om zelfmoord te plegen. Mijn hoofd is leeg, wat is nu ga zeggen zal heel dom klinken. 'Ik weet het niet' Ik zeg het zo snel mogelijk, zodat het mijn mond uit is. Raoul zijn ogen vergroten, in hoeverre dat nog kon. De dokter zijn telefoon begint te piepen en na dat hij zich excuseert, versnelt hij zijn passen en loopt hij de kamer uit.

'Matthy, je weet toch wel waarom je hier ligt'
Raoul kijkt me streng aan. Het klinkt als een feit wat iedereen weet, zoals dat een plus een, twee is. Maar dat feit is mij niet verteld.

'Matthy, je weet toch wel dat Robbie het niet heeft overleefd'

Mijn benen voelen slap aan en een grinnik verlaat mijn mond, zachtjes maar hoorbaar. Niemand anders lacht, is het dan geen grap? Is dat waarom hij hier niet is?

Robbie is dood?