The 30th - bankzitters fanfiction

7 'Fade Into You'

Pov Matthy

*Speel bij dit hoofdstuk Fade Into You van Mazzy star af*

'Fade Into You' van Mazzy Star speelt zich door de grote ruimte af, op het beeldscherm zie ik foto's voorbijkomen van Robbie. Foto's van hem toen hij klein was, van hem met zijn familie, van ons samen. Snel kijk ik naar beneden en probeer mijn tranen te bedwingen. Ik zit op de tweede rij van het crematorium, tussen Raoul en Koen, ze kijken naar de foto's. Iedereen in de zaal kijkt naar ze, behalve ik. Het is bizar hoeveel mensen er hier zijn. Het enige wat mij bezig houd is niet in tranen uitbarsten en schreeuwen, schreeuwen dat het mijn schuld is en dat ik in de kist had moeten liggen die daar staat. Koen geeft me een tissue, waarmee ik de zoveelste tranen van deze maand mee wegveeg. Ik kijk door een raam die de kamer belicht naar buiten. Een crematie of begrafenis is bedoeld om afscheid te nemen van iemand, maar het enige wat ik kan doen is me bedenken hoe ik zonder hem kan leven. Zonder hem kan ik namelijk niet leven. Naast me hoor ik Raoul breken, hij heeft zich deze hele maand het sterkste gehouden. Hij hielp iedereen met alles verwerken waardoor hij zichzelf vergat. Maar nu komt het opgekropte er allemaal in een keer uit.
Ik leg mijn hand voorzichtig op zijn bovenbeen en wrijf er rustig overeen om hem te kalmeren. Robbie voelde als een broertje voor hem. Voor iedereen van onze vriendengroep.

Fade into you
Strange you never knew
Fade into you
I think it's strange you never knew-

Raoul staat op, ik geef hem een klein knikje als toestemming en bemoediging om naar voren te lopen. In zijn hand houdt hij een blaadje die inmiddels een beetje gekreukeld is, hij is zenuwachtig maar vertelde me dat hij er spijt van zou hebben als hij dit niet zou doen. Mij hebben ze ook gevraagd om iets voor te lezen. Een gedicht, een stukje zelfgeschreven tekst. Maar ik kan het niet, ik kan er niet over praten omdat ik het niet wil geloven. Hij is weg. Maar de hoop die ik had is niet weg.

'Dankjewel dat we hier allemaal zijn gekomen om afscheid te nemen van Robbie van de Graaf, of hoe vele mensen hem noemde: Rob.' Raoul zijn stem vervaagd naar de achtergrond. Ik probeer te letten op mijn ademhaling terwijl ik naar de kaarsen staar die aan zijn gestoken door Rob zijn familie. De kaars gaat uit, ik knipper een paar keer om te zien of ik niet doordraai. Ik kijk naar koen om te zien of het hem ook is opgevallen, maar naast mij zit koen niet, het is Rob. Opnieuw kijk ik naar de kaars die gewoon aanstaat, dat kan niet. Rob fluistert 'Raar dat ze denken dat ik dood ben, ik leef nog'

Ik schrik wakker, mijn bed is bezweet en mijn kussens zitten vol tranen. Bang en verward kijk ik om me heen. Ik knip mijn nachtlampje aan en ga rechtop zitten in mijn bed. Voordat ik het weet barst ik weer in tranen uit. Het is week 3 van Rob zijn coma en alles wordt me te veel. Iedere nacht droom ik over een zogenaamde begrafenis of crematie, die op de raarste manieren eindigen. Ergens ben ik heel opgelucht dat dit een droom was, maar ergens wil ik dat dit stopt.

-

Ik heb het opgegeven met doen alsof alles goed is,  dat kost me te veel energie. Raoul, Koen en Milo hebben het er ook moeilijk mee, we hebben een break van Bankzitters genomen en het de kijkers uitgelegd. Niet alle details, maar genoeg om te begrijpen dat we de komende weken reserve video's waar Rob wel in zit uploaden. Het is raar om die video's terug te kijken. Raoul zei dat ik het beter niet kon doen, maar ik kan het niet laten. Zijn stem, zijn grappen, gewoon hem. Ik wil het niet vergeten. 4 weken klinken alsof ze zo voorbij gaan maar dat is niet het geval. Helemaal niet omdat iedere dag er hetzelfde uitziet. Ik word wakker na een onrustige nacht, ik probeer naar het kantoor te gaan maar als ik Rob zijn lege stoel zie wordt het me te veel en ga ik naar huis. Wanneer het bezoek uur begint ben ik de eerste die voor zijn deur staat en pas wanneer het eindigt ga ik weg. Ik ga dan naar de boomhut waar ik kan praten met hem. Koen verklaarde me voor gek toen ik erover begon dus zei ik dat ik het had gedroomd, maar het is echt. Het voelt echt. In de boomhut voel ik me niet alleen, alsof de ziel en gedachten van Rob ernaartoe zijn gegaan om met me te praten.