The 30th - bankzitters fanfiction

8 Een heel dom idee

Pov Matthy

Een heel dom idee is de beschrijving van gisteravond. Het was een idee van Raoul, ik moest en zou mijn huis verlaten en me omringen met andere mensen. 'Het is goed voor je om afleiding te hebben van alles' had hij me verteld om me over te halen. Het was of met Raoul, Koen en Milo uitgaan, of in mijn eentje Netflix kijken op de bank. Nu ik erop terugkijk had ik liever voor optie 2 gekozen, maar Raoul weet precies hoe hij me moet overhalen. Ik had ermee ingestemd met als voorwaarde dat niemand zou drinken, ik had er geen zin in om een dronken Milo mee naar huis te slepen. Alles begon met een appje van Raoul.

Raoul: Vanavond uitgaan? Milo en Koen zijn er al helemaal klaar voor. Ik sta om 19:00 voor je deur om je op te halen.

Ik kon er niet echt tegenin gaan, wat ik althans wel probeerde. Aangekomen bij de eerste beste club die er druk uitzag, waar je de muziek 3 straten verder nog kan horen, bestellen we allemaal een biertje. Zoals ik al zei, Raoul weet hoe hij mensen overhaalt. 1 biertje kan geen kwaad toch?

1 biertje werden er al gauw 2, tot Milo het geweldige idee kreeg om shotjes te doen. Achteraf nog een heel dom idee, maar even alles vergeten door wat alcohol in je lichaam te gieten mag ook weleens. Een gedachte van hoe Rob erbij ligt flitst door mijn hoofd, waardoor ik snel nog een paar shotjes bestel. Ik wil er gewoon heel even niet aan denken, en de enige oplossing die ik daarvoor kan bedenken is meer alchohol. Veel meer alchohol.

-

'Nee Matthy jij stapt die auto niet in' zijn de wijze woorden van Koen die me tegen probeert te houden van ik die naar huis wil rijden. 'Jawe-hel, ik kan dat gewoon hoor' Vastbesloten klik ik op het knopje die de auto van koen opent, hoe ik deze sleutel heb gekregen? God mag het weten. 'Matthy luister, je bent straalbezopen' 'Helemaal niet waa-haar' probeer ik er zo nuchter mogelijk uit te krijgen. Terwijl Koen op zijn telefoon het nummer van Raoul zoekt, die nog in de club staat, maak ik zo geluidloos mogelijk de autodeur open om erin te stappen. Koen heeft dit natuurlijk door en probeert me aan mijn arm de auto uit te trekken. Hij is niet zo goed in multi-tasken, nadat ik mezelf uit zijn grip heb bevrijd gooi ik de deur met een klap dicht. Ik zie dat Koen zijn telefoon snel opbergt in zijn broekzak, Raoul zal wel niet hebben opgenomen. Nog voordat hij de deur kan openen klik ik op het knopje die de auto afsluit, ik steek de sleutel in het sleutelgat en start de auto. Koen bonkt op het raam die ik vervolgens opendoe op een kiertje. 'Matthy alsjeblieft kom die auto uit, je maakt het alles erger voor jezelf' Ik negeer zijn woorden en zet de auto in zijn achteruit, waarna ik Koen met een kleine bocht ontwijk om zo de parkeerplaats af te rijden. 'Als je zo doorgaat eindig je straks als Rob die in het ziekenhuis ligt' Hoor ik Koen nog roepen als laatste hoop om mij uit deze auto te krijgen. Pardon? Wat denkt hij wel niet? Ik gas nog harder door en rijd de weg op, waar het niet druk is omdat het al 2 uur 's nachts is. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik Koen rennen naar de club, op zoek naar Raoul. Milo hebben we al een tijd niet meer gezien.

Hoe durft Koen zo over Rob te praten, alsof het Rob zijn schuld is dat hij in het ziekenhuis ligt, nee, sterker nog, het is mijn schuld. De alchohol hebben mijn gedachten over Rob vervaagd, maar ze komen nu 10x scherper terug. Boos druk ik het gas pedaal in, je mag hier maximaal 80km/uur, maar ik maak er 100km/uur van. Er is toch niemand op de weg. Ik frons mijn wenkbrauwen uit de woede die door me heen raast en rijd de snelweg op naar Ameide.

Ik tuur over de weg, best ver voor me rijd een grijze Audi, dezelfde als die van Rob denk ik bij mezelf. Raar om te beseffen dat hij daar in zat toen hij het ongeluk kreeg. Het volgende gebeurde heel snel. De grijze Audi slipt over de weg, hoogstwaarschijnlijk over een stuk ijs, de auto blokkeert de weg. Ik schrik en alle dingen die ik bij mijn rijexamen heb geleerd over hoe je moet handelen bij ongelukken, ben ik kwijt. Met volle vaart vlieg ik op de auto af. Bij gevaarlijke situaties toeteren, de enige les die nu van pas komt. Ik druk met alle kracht op mijn toeter, wat een hard, verstorend geluid maakt. Mijn auto slingert met volle vaart over de gladde weg heen. Opeens staat mijn auto stil. Ik hoor een harde piep en wrijf over mijn hoofd. Ik open mijn ogen die ik uit schrik gesloten had en zie dat mijn airbag zijn werk heeft gedaan. Ik hoest en probeer op adem te komen, ik ben nog nooit zo snel nuchter geworden. Mijn autoraam, of nou ja die van koen, zit helemaal onder de barsten. Zo snel mogelijk stap ik mijn auto uit om te kijken waar ik tegenaan ben gebotst. Met mij is er op wat hoofdpijn na, niks mis. De grijze Audi is wat het de botsing veroorzaakte, ook ik ben er schuldig aan natuurlijk. Ik probeer de deur van de Audi open te maken, de bestuurder ligt met zijn hoofd op het stuur. Ik til het hoofd voorzichtig op, de bestuurder is bewusteloos. Hij komt me bekend voor, bekender dan gehoopt. Dit is de jongen waar ik de laatste 3 weken zo veel verdriet om heb gehad, dit is de jongen die mijn leven compleet maakte, dit is hem. Ik pak hem onder zijn schouders beet en sleep hem op het asfalt, waar ik hem laat liggen. 'Robbie, Robbie alsjeblieft' fluister ik. Geen enkele gedachten van 112 bellen gaat door mij heen, de vorige keer hielp dat ook niet. Sterker nog, ze hielpen hem in een coma. 'Robbie ik ben bij je, hoor je mij? Robbie?' Ik blijf maar tegen hem praten, je hoort de stress in mijn stem. De paniek. Niet alweer, ik kan dit niet alweer meemaken.

Een felle lamp schijnt in mijn linker oog, dan in mijn rechter. 'Hartslag is gemeten, normaal' Hoor ik ergens in de verte. Mijn ogen schieten open en ik zie verschillende mensen om me heen staan. Op me liggen veel jassen zodat ik niet onderkoelt raak. Ik wordt op een brancardier getild en de ambulance in geschoven. 'Matthyas het Lam? Kunt u uw leeftijd aan ons vertellen?' Vraagt een man aan me, hij klikt ongeduldig met zijn pen. 'Uh, wat? 27' Zeg ik volle verbazing. Het voelt alsof ik gek ben, ik zat in een ongeluk met Rob, en toen in een ongeluk met mezelf? De man knikt en begint verschillende testen op me te doen.

Aangekomen bij het ziekenhuis wordt er een scan gedaan van mijn hersenen, om te kijken of er geen letsel aan is. 'Oké Matthyas, alles ziet er in orde uit. Het is belangrijk dat u veel rust houd de komende paar weken. Voor nu mag u naar huis, als u nog klachten krijgt horen we het graag.' Zegt een verpleegster die de scan maakte. Nogsteeds verward loop ik de kamer uit, waar ik Koen en Raoul aantref. Ze geven me een medelevende blik maar zeggen niks. Ik wordt naar de auto van Raoul gebracht en we rijden met z'n drieën naar zijn huis. Daar aangekomen val ik snel in slaap in de logeerkamer, moe van alles wat er is gebeurd.