nepeta.

24.

Pociągnęła pędzlem wpierw po palecie, nabierając odrobinę szarej farby, a zaraz po tym nałożyła ją na płótno, dopracowując załamanie się materiału draperii opadającej ze stołu, na którym starannie ułożyła instalację do martwej natury.

Nie podobał jej się obraz - i kompozycja, i kolory były paskudne. Miała ochotę wypieprzyć to wszystko za okno, ale była pewna, że gdyby to zrobiła, to zaraz by pożałowała. Zacisnęła usta. Wszystko wydawało się badziewne, okropne. Rzuciła pędzlem w brudną od farb wodę i zakryła twarz dłońmi. Nie była w stanie myśleć, a tym bardziej niczego robić.

Nagle usłyszała dźwięk - drobny, prawie niezauważalny, ale dźwięk. Otwierały się drzwi wejściowe do jej mieszkania. Poderwała się z miejsca i z bijącym mocniej sercem wpadła do przedpokoju. Uderzyła ją mieszanka ulgi i rozczarowania, ale z drugiej strony - czego się spodziewała?

— Cześć – Hersylia mruknęła, zdejmując buty, co okazało się trochę trudniejsze w momencie, kiedy w jednej ręce trzyma się laskę. W odpowiedzi dostała jedynie kiwnięcie głową i cień uśmiechu na twarzy kobiety. – Jak się czujesz?

— Jakoś idzie – Salomea wychrypiała. – Znowu o lasce?

— Mhm, bóle mi się ostatnio pogorszyły. Nie wiem, czy nie będę musiała wrócić do wózka znowu.

— Och.

Milczały przez chwilę, czując ciągle rosnące napięcie. Ich zwykłe kłótnie zwykle kończyły się rozmyciem w powietrzu, ale ta była niezwykła. Nie były w stanie tego obejść.

— Napijesz się herbaty?

Pytanie zbiło Hersylię z tropu. Miało być bardziej dramatycznie, halo! Pokiwała jednak głową i podążyła za Salomeą do kuchni, gdzie przysiadła na swoim miejscu przy stole i obserwowała, jak gospodyni przygotowuje herbatę.

Coś dziwnego było w jej ruchach, jakby nie do końca wiedziała, gdzie jest, albo jakby jej dłonie ważyły kilogramy i posługiwanie się nimi było ogromnym wysiłkiem. To był dość żałosny widok, gdyby miała powiedzieć szczerze.

W końcu kubek z herbatą został postawiony przez drżące dłonie tuż przed Hersylią, zaś jej matka usiadła naprzeciw niej, wbijając wzrok w ceratę na stole.

— Byłam u Julka – rzuciła w przestrzeń, nie oczekując odpowiedzi.

— O – w głosie Salomei usłyszała jak gdyby cień prawdziwego zaskoczenia. – Jak z nim?

— Źle. Znowu się schował w skorupce, wiesz przecież, o co mi chodzi, pamiętasz jego szopki.

— Pamiętam.

— Opieprzyłam go porządnie, że ma się nie zamykać, to się nafuczył strasznie, ale chyba coś zrozumiał.

Zamilkły, trwając w bezruchu. Jedynie Salomea latała wzrokiem wszędzie, szukając punktu zaczepienia, w końcu lądując na oczach córki. Przez chwilę jakby je analizowała, po czym jej rysy zmiękły, jakby uderzyło ją jakaś błoga myśl, jakieś wspomnienie.

— Oczy masz zupełnie po ojcu, wiesz to – powiedziała cicho, po czym spojrzała w dół. – Dłonie też. Wszyscy zawsze mówili tylko o oczach, a ja nie mogłam zrozumieć, jak to możliwe, że twoje ręce są praktycznie kopiami jego. Kształt paznokci ten sam, nawet, o – chwyciła jedną dłoń zaskoczonej Hersylii w swoją i przejechała palcem po skórze jej wnętrza. – Linia serca też identyczna.

Znów zapadła cisza. Młodsza z kobiet analizowała powoli to, co się działo - czuła, że w całym jej ciele roznosi się niezrozumiałe ciepło. Chciało jej się płakać, ale wyjątkowo nie z rozpaczy.

— Byłby z ciebie bardzo dumny – głos Salomei nagle stał się skrzekliwy, jakby miała zaraz zacząć płakać. – Ja też jestem dumna, wiesz? Pewnie nie, bo nie potrafię tego pokazywać, ale... Ale jestem bardzo dumna. Z was wszystkich. Jesteście o wiele lepszymi ludźmi, niż ja kiedykolwiek bym mogła być – zaśmiała się i w końcu spojrzała na córkę.

— Ona była z nas najlepsza – Hersylia wymamrotała i wbiła wzrok w stół, czując, że łzy zaczynają płynąć jej po policzkach, zostawiając gorące ślady. Tym razem jednak smutek był jakiś inny, jakiś dziwny. Nie zdążyła powiedzieć już nic więcej, bo Salomea wstała i zamknęła ją w ciasnym uścisku.

Nie mówiły już nic, po prostu trwały tak wtulone w siebie roniąc łzę za łzą, wspólnie zanurzając się w rozpaczy, ale nie pozwalając sobie nawzajem w niej utonąć. Mogły cierpieć, mogły szlochać, ale były razem, razem!

Kiedy minuty mijały, powoli dochodziło do nich, że pewnie nie raz będą musiały to robić - cierpieć i wyć z bólu, ale o wiele lepiej było robić to razem, w swoich ramionach.

Tęskniły za tym, oj, tęskniły.

[A/N] no nikt się tego chyba nie spodziewał XDDDDDD ogólnie nie wiem kiedy następny rozdział ale no. Szaleństwo. Pozdrawiam kocham was wiem że od miesięcy nie było rozdziałów przepraszam już nie będę