The Vow

21. Ένα εκρηκτικό "επιτέλους"

Δεν είχε ιδέα πόση ώρα στεκόταν μόνη στο άδειο σαλόνι να κοιτάζει το κενό. Άκουσε το νερό από το ντους να τρέχει και έπειτα από κάποια ώρα το άκουσε να σταματά. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στον διάδρομο, οι σκέψεις της ένα κουβάρι.

Τον ήθελε τόσο και ήταν ένα βήμα που φοβόταν να κάνει. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα ξέφευγε από αυτό, πως θα έδινε λίγο χρόνο και μόλις έπεφταν όλες οι άμυνες θα το έσκαγε από αυτή τη ζωή μια για πάντα, πως θα τον σιχαινόταν.

Μα το σχέδιο πήγαινε στράφι. Της άρεσε η καθημερινότητα της, η δουλειά της. Δεν ήταν το χρυσό κλουβί που φανταζόταν πως θα την έπνιγε.

Δεν ήθελε να αποκτήσει κάποια σχέση με έναν άντρα τόσο απρόβλεπτο όσο ο Μαξ, ποτέ δεν θα την τραβούσε μα κι όμως, τώρα στεκόταν μεταξύ σαλονιού και διαδρόμου και δεν μπορούσε να τον βγάλει από το μυαλό της.

Ο τρόπος που της μίλησε έκανε κάτι μέσα της να ξυπνήσει. Δεν ήταν αρκετά δυνατή για να επιβληθεί στον αυτό της και δεν ήταν σίγουρη πως ήθελε. Στην τελική οι άνθρωποι και οι καταστάσεις αλλάζουν.

Αν κάποιος της έλεγε τρεις μήνες πριν πως θα βρίσκονταν σε δίλημμα τέτοιας φύσης θα γελούσε.

Μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο μαζί του; Κάτι καθαρά σαρκικό που όταν θα έκλεινε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας θα τα άφηνε όλα πίσω; Το είχε κάνει με τον Στεπάν. Ποτέ δεν τον ερωτεύτηκε, ποτέ δεν ήθελε κάτι παραπάνω. Ίσα ίσα. Μετά τις πρώτες φορές της πέρασε εντελώς η πρεμούρα και τον έστειλε.

Η είδηση του θανάτου του της προκάλεσε ένα σοκ που δεν περίμενε μα προς μεγάλη της έκπληξη δεν ένιωσε στεναχώρια ή πικρία. Από πότε ήταν τόσο χοντρόπετση; Τι πήγαινε λάθος μαζί της; Αντί το μυαλό της να κατακλύζεται από δεύτερες σκέψεις ίσως φόβο, ήταν γεμάτο από τον Μαξ.

Και απόψε η ανάγκη της για αυτόν ήταν τόσο επιτακτική που την έκαιγε. Τον ήθελε και θα τον είχε κι ας άφηνε το φως της μέρας να φωτίσει ανασφάλειες και δεύτερες σκέψεις ίσως τη συνειδητοποίηση του τι συνέβαινε τις τελευταίες ώρες και καθόλου δεν ήθελε να αναλύσει.

Επιτέλους ήθελε να δράσει παρορμητικά, να κάνει αυτό που θέλει.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και βημάτισε προς το δωμάτιό του. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη λούζοντας με φως τον σκοτεινό διάδρομο.

Στάθηκε στην άκρη του κουφώματος χωρίς να πει λέξη και έμεινε να τον παρατηρεί. Είχε βγει από το μπάνιο και τα μαλλιά του χάιδευαν το μέτωπό του νωπά ακόμα.