The Vow

25. Αθέατο πρόσωπο

Η μυρωδιά της τον τύλιγε, το απαλό της σώμα ακουμπούσε πάνω του και το χέρι του ήταν τυλιγμένο γύρω της. Είχε ξυπνήσει εδώ και ώρα όμως αυτή ακόμη κοιμόταν. Η ρυθμική ανάσα της έκανε την πλάτη της να κολλά και να ξεκολλά ανεπαίσθητα στο στέρνο του.

Ηρεμία. Δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που το ένιωσε ξανά. Ίσως και ποτέ πραγματικά. Μια νηνεμία που είχε την πολυτέλεια να βιώνει ενώ έξω από εκείνο το δωμάτιο επικρατούσε το χάος και το σκοτάδι.

Είχε μόλις αρχίσει να ξημερώνει και μέσα του ευχόταν να μην έβγαινε ποτέ ο ήλιος. Η μέρα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν βουνό και δεν είχε την πολυτέλεια να καθυστερήσει κι άλλο. Είχε πιέσει τον εαυτό του κάμποσες φορές να σηκωθεί, μα δεν τα κατάφερνε. Έπρεπε να φτάσει η ύστατη ώρα, το λεπτό που δεν θα γινόταν να το αναβάλει περαιτέρω.

Ξεκόλλησε το σώμα του από το δικό της προσεκτικά για να μην τη ξυπνήσει και έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι μα δεν τον άφησε.

Το χέρι της σφίχτηκε περισσότερο γύρω από το μπράτσο του. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μέσα στον ύπνο της τον ζητούσε.

Ο Μαξ απομάκρυνε μερικές ξανθές τούφες από το πρόσωπό της που ήταν χωμένο στο μαξιλάρι. Οι μακριές της βλεφαρίδες σχεδόν ακουμπούσαν το μάγουλό της. Ήταν κουλουριασμένη με το χέρι του ανάμεσα στα μπράτσα της και το πρόσωπό της να ακουμπά στον εσωτερικό σύνδεσμο του αγκώνα του.

«Λίζα, πρέπει να φύγω.» είπε απαλά.

Ξεφύσησε σαν να την ενοχλούσε που διέκοπτε τον ύπνο της μα δεν άφησε το χέρι του. Κι αν είναι δυνατόν ούτε ο ίδιος ήθελε να φύγει. Κι ήταν ξύπνιος και εκατό τις εκατό νηφάλιος. Ήθελε να μείνει στο κρεβάτι μαζί της μέχρι να ανοίξει τα μάτια της και να είναι κι εκεί όταν θα τα κλείσει.

Οι σκέψεις του τον τρόμαζαν, τον αποσυντόνιζαν σε μια φάση που ήταν αυτό που χρειαζόταν λιγότερο. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί από που προέκυπτε αυτή η ανάγκη του για αυτήν. Πότε άρχισε να δημιουργείται, γιατί αντί να σβήνει γινόταν όλο και πιο υπαρκτή μέρα με τη μέρα. Σχεδόν δεν μπορούσε να την αγνοήσει πλέον. Δεν ήξερε αν ήταν ικανός να το κάνει.

Ήταν χειρότερα όταν το καταπίεζε, του προκαλούσε δυσφορία. Τι θα γινόταν αν απλά το άφηνε; Τι πείραζε αν δεν είχε τον έλεγχο σε μονάχα έναν τομέα της ζωής του και δρούσε μόνο όπως ήθελε;

Πίεσε τον εαυτό του και σηκώθηκε από το κρεβάτι χωρίς να ρίξει άλλη ματιά πίσω του. Έπρεπε να συνέλθει και να το κάνει σύντομα.