EGOİST

Hastane..

Kısa bir bölüm olduğu için özür dilerim ama sağlıkta okuyanlar anlar beni cerrahi ve farmakoloji diye bir dersim var ve yazılılarımın ortalaması 25 kurtarma yazılısına çalışıyorum. Yorum ve voteleri bekliyorum arkadaşlar...

"Hayır bana dokunmayın! "

Terler içinde uyandım. Ne zaman gözlerimi kapatsam o an gözlerimde canlanıyordu. Dışarıdanda göründüğü gibi ben bunları kaldırabilecek bir kız değilim. Ben ki daha önce bir erkeği öpmek elini bile tutmamıştım. Hatta daha önce hiç sevgilim olmamıştı.
Her uyanmamda kendimi daha kirli hissediyordum. Saat daha 10 a geliyordu. Uyuyalı yarım saat bile olmamıştı. Ama en az üç defa o zamanı rüyamda görerek uyanmıştım. Daha fazla dayanamayıp banyoya geçtim. Suların vücuduma değen yerleri temizlenir sanıyordum ama hâla kendimi eski beni bulamıyordum. Bornozumu giymeden banyodaki aynaya baktım. Boynumdaki morluklar öylece bana bakıyordu. Ağlamaktan gözlerim şişmiş, yanaklarım solmuştu. Gözüm bir anda babamın tıraş setindeki jilete takıldı. Elbet birgün bir açık verecektim. Çünkü ne zaman yalan söylesem annem anlıyordu. Ben bunu onlara asla söyleyemezdim. Çünkü Emre bunu yalanlayıp isteyerek yaptığımı söyleyebilirdi. Ve annemle babamın yüzüne asla bakamaz yani ben yaşayamazdım. Elim jilete uzandı. Derin bir nefes aldıktan sonra jileti bileklerimden geçirdim. İlk önce hissetmesemde canım şimde çok yanıyordu. Etraf birden aydınlandı ve yavaş yavaş kararmaya başladı. Karanlık dünyaya dalmadan önce duyduğum tek şey kapının arkasından " Eylül kızım içerdemisin ? " sesi olmuştu.
Uyandığımda, evet uyanmıştım. Yani ölmemiştim. Başımda buğulu bir şekilde gördüğüm Emre duruyordu. Elimi tutup uyuyakalmıştı. Öyle masum uyuyordu ki bana bunca şeyleri yapmasaydı şuan aşık olabilirdim ona. Ama bana yaptıklarını hatırlayarak elimi hızla çektim. Birden ne olduğunu anlamadan uyandı. Gözleri şişmişti. Acaba benim için ağlamışmıydı.
İç sesimin beni uyarmasıyla böyle düşünceleri kafamdan kovdum.
" Eylül elin acıyormu. B-ben yaptığım şey için üzgünüm. Hemen doktorlara uyandığını haber verip geliyorum. Bekle tamam "
Sanki bir yere gidecek halim varmış gibi bide bekle diyor gerizekâlı. Hem koskoca egoist Emre karşımda kekeleyip özür mü diledi. Kıyamet kopacak sanırım. Ama gözlerindeki pişmanlığı görmüştüm. Gerçekten benim için endişelenmişti. Hastanedeki odanın kapısı açıldı. İçeriye doktorla beraber annem ve babam girdi. Ama Emre yoktu. Farketmeden gelmeyişine üzülmüştüm. Sonuçta tüm bu olanların sorumlusu oydu.
Doktor bitmiş olan serumu çıkardı ve ifade vermem için polisleri içeri aldı. Neymiş yaptığımın nedenini anlatacakmışım. Emre yi söyleyip ondan bir süre kurtulabilirdim ama kalbim buna izin vermedi. Ben olmayan ama benim vücudumu kullanan biri varmış gibi hissettim kendimi. Eski ben olsaydım direkt Emre nin ismini verip kurtulurdum ama şuan polislere derslerden bunalıma girdiğimi ve o yüzden yaptığımı anlatıyordum. Boynumdaki izleri ise kolyenin marifeti olduğunu açıklamıştım. Ben yalan söyleyemeyen biri olarak kendimi şuan bâya aşıyordum. Polis bana inanırcasına kafasını sallayıp birşeyler yazdı ve kağıdı imzalattı. Sonra beni odada tek başıma bıraktı.