anan, hyunmin

gozlerin oyle soylemiyor

selam selam!!💖
nasilsiniz cok iyi olun💚
İANİLMAZ Bİ BOLUMLE GELDİM O DA NE HYUNMİN🥹💗💌💞
HYUNMİN FULL PAKET DUZYAZİ 2000 kelimeye yakin bolum oh🖖🏿
UMADİM UMARİM UMARİM BEGENİRSİNİZ COK HEYECANLİYİM 🫡
bir de arkadaslar dilenci degilim ama rica ediyorum yorum atar misiniz😼
bir de daha once hic oy istemedim cunku cok taktigim bir dey degildi ama gecenki bolumu 45 kisi gorup 8 kisi oylamis is a joke?? bu yuzden okumusken özellikle bu bolume oy verirseniz de cok sevinirim cunku sahsi gorusum hyunmin icin cok manidar bir bölüm KSNHXMSKXNSHNXK
simdiden tesekkurler🥲😽
iyi okumalarrr 💚

-

  Hyunjin, Seungmin'in bulusmak icin bildirdigi parka geldiginde etraf karanlikti. İcinden yine ekildigini dusunurken birden yanındaki kaydiragin ustunden tanidik sesi duydu.
"Hos geldin."

   Hyunjin, kaydiragin ustune baktı ve Seungmin'le goz göze geldi. Onu gördüğünde her zaman oldugu gibi yine istemsiz sekilde guldu. Seungmin, Hyunjin'in üzerinde tahmin ettiğinden daha guclu bir etki bırakıyordu.

"Hos buldum. Henuz gelmedigini dusunmustum."
"İki saat once geldim."
   Bu duyduğuna şaşırdı Hyunjin. Seungmin, saat 22.00'da bu parkta bulusmalarini soylemisti ve Hyunjin saat 21.47'de parka gelmisti. Seungmin'in iki saat önce de musaitse ve bu parka gelebiliyorsa neden bu kadar gec bulusmak istedigini anlamamisti.

"Neden bu saatte bulusmak istedin ki o zaman?" dedi merak ve saskinlikla Hyunjin. Bunu duyduktan sonra guldu ve kaydiraktan inerek Hyunjin'in yanina yaklasti Seungmin.

"Her seyi kafamda oturtmak istedim. İki saattir bu parkta seni dusundum."
   Seungmin'in soyledikleri bilerek veya bilmeyerek de olsa Hyunjin'in icine isliyordu. O basit bir selam verdiğinde bile ne diyecegini, ne yapacagini ve ne oldugunu unutuyordu Hyunjin. Kalbi yerinden çıkacak gibi oluyor, ustelik bunu saklamaya calisirken daha da zorlaniyordu.

"Beni mi dusundun? Neden ki? Yani- yani neyimi dusundun?"
"Seni işte Hyunjin. Sen zaten uzunca dusunulecek birisin."
"Bu ne demek? İyi bir sey mi anlamaliyim yoksa-"
"Sana cok haksizlik ettim. Hep." dedi keskin sekilde Seungmin. Bu iki saatlik ve yaklasik bir haftadir beyninin bir yaninda olan dusunme anlarinda en net sekilde dusundugu ve anladigi sey buydu. O, ne olursa olsun hep Hyunjin'i goz ardi ederek ikinci plana atmis ve onu istemese de uzmustu.

"Surekli kendi arkadaslarim ve kendi sorunlarimi onemsedim ve bunlari yaparken seni üzdüm. Amacim bu degildi ama hep bu oldu. Sen cok iyi birisin, gercekten benim icin fazla iyisin. Ben, hayatim boyunca bu sekilde gordugum icin sanirim, fazla bencilim. Hep kendimi ve kendi onceliklerimi onde tutuyorum. Ben boyle yaparken seni gözden kacirdim. Ozur dilerim. Ozur dilemeyi bile dogru duzgun beceremeyen biri oldugum icin bunu bile duzgun yapamiyorum ama gercekten ozur dilerim. Cok icten sekilde ozur dilerim." derken artik Seungmin'in gozleri doluyordu, "Beni üzen insanlara benzemek en buyuk korkumdu hep. Kimseyi uzmeyen sakin bir insan olmak istiyordum. Ama simdi, ne beni deli gibi uzen Mingi'den bir farkim kaldi ne de sakin bir insanim. Ozur dilerim. Boyle biri olmak istemiyordum. Kimseyi, özellikle de beni boyle seven seni uzmek istemiyordum. Su an gercekten kotu biriyim. Bu olmak istemiyordum, cok ama cok ozur dilerim. Benim bencilliklerime bile normal karsilik vermeye calisiyorsun, bense... gercekten ozur dilerim. Ben-"

Hyunjin duyduklariyla ne hissettigini sasirirken Seungmin, hissettigi pismanlik ve sucluluk duygusuyla yaniyordu. Hyunjin onu bu kadar severken tek basina yanmasina izin veremezdi tabiki de, yanacaklarsa da beraber yanmaliydilar. Bu yuzden Seungmin'in bu pismanlik dolu, aynı zaman da kararsiz ve karamsar ozurunu bitirmesine izin vermeden dudaklarini birlestirdi. Birlesen dudaklariyla ikisininde gozlerinden teker teker inci taneleri dokuldu.