Spring Storyteller Pageရဲ႕ ပေရာ့ဂ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဝါေရာင္ေလညွင္း စာအုပ္(၂)ထဲမွာ ပါဝင္ထားတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးျဖစ္ပါတယ္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"အေမ...ဝါညိုေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ေနာ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေဒၚမိတုတ္ ထမင္းလာေကြၽးလိမ့္မယ္။ မစားခ်င္ဘူး မလုပ္ရဘူးေနာ္"
"မလုပ္ပါဘူးေအ"
"အင္း...အင္း ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ မလုပ္ဘူးဆိုတာခ်ည္းဘဲ။ ေဒၚမိတုတ္က ဝါညို႔ကို အကုန္ျပန္ေျပာျပတယ္ေနာ္ အေမ။ ဒီေန႕ဟင္းက အေမႀကိဳက္တဲ့ ကန္စြန္း႐ြက္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႕ ငါးေမႊေလ။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ႐ႊဲ႐ႊဲေလးဆမ္းစားရင္ ေရွာေရွာရႉရႉဝင္သြားမွာ။ ငါးေမႊကိုလည္း အရိုးမပါေအာင္ ေသခ်ာႏႊင္ၿပီး အခ်ိဳခ်က္ေလး ခ်က္ထားတယ္။ အေမ အစားစားမွ အားျပန္ျပည့္မွာ။ ေနာ္....အေမ မ်က္ႏွာႀကီး စူပုတ္မေနပါနဲ႕။ ရႉးေပါက္ဦးမလား...ဝါညို ရႉးတည္ခဲ့ေပးမယ္ေလ"
"ရတယ္...ရတယ္ မေပါက္ခ်င္ဘူး။ ေပါက္ခ်င္ရင္ မိတုတ္ကို လွမ္းေခၚလိုက္မယ္။ သြားေတာ့ေလ ေနာက္က်ေနဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမရဲ႕။ ဝါညိုသြားၿပီေနာ္"
မသြားခင္ အေမ့ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေမြးၾကဴခဲ့တာက ဝါညို႔ရဲ႕ ပုံမွန္အက်င့္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ အိမ္ကထြက္ေတာ့ ခုႏွစ္နာရီပင္မထိုးေသး...။ ေဘးအိမ္က ေဒၚမိတုတ္ကေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔အတြက္ အေစာႀကီး ထမင္း၊ဟင္းထခ်က္တတ္သူမို႔ သူေက်ာင္းသြားဖို႔ အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့အသံၾကားၿပီဆိုတာနဲ႕ သူထြက္အလာကို အိမ္ေပါက္ဝမွာ အသင့္ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္သည္။
"ေဒၚႀကီးတုတ္...အေမ့ကို အလိုမလိုက္နဲ႕ေနာ္။ ထမင္းေလး ဝင္ေအာင္ေကြၽးေပး။ ဘာမွာဦးမလဲ ဝါညိုျပန္ရင္ ဝယ္ခဲ့မယ္"
"မမွာပါဘူး ဝါညိုေရ။ နင့္အေမအတြက္ပဲ ဝယ္ခဲ့ေလ။ သူ မေန႕က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္ေျပာေနတာ"
"ဟုတ္လား ဝါညို႔ကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး"
"နင္ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ေနမွာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ထမင္းလည္း သိပ္မစားတာ...။ တစ္ေန႕ႏွစ္နပ္စား႐ုံနဲ႕ ဘယ္ေလာက္မွ ပိုမကုန္ဘူးေျပာလည္းမရ။ သူ႕ကို ျပဳစုေနရလို႔ ပင္ပန္းေနတဲ့ကေလးကို ဝန္ထပ္မေပးခ်င္ဘူးတဲ့။ ငါလည္း ေျပာပါတယ္ဟယ္။ နင့္အေမက သူ႕ကိုယ္သူ ျမန္ျမန္ေသရင္ေကာင္းမယ့္ပုံ လုပ္ေနေတာ့လည္း ခက္တယ္"
BẠN ĐANG ĐỌC
Han_Me Oneshort Collection
Truyện Ngắnဟန်မီရေးသမျှ ဝတ္ထုတိုတွေကို တစ်စုတစ်စည်းတည်း စုထားမယ့် စာအုပ်လေးပါ💛 ဟန္မီေရးသမွ် ဝတၳဳတိုေတြကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း စုထားမယ့္ စာအုပ္ေလးပါ💛
