Tesadüf ?

1

Hiç yalnız hissettiğin oldu mu? Benim oldu hem de tahmin edemeyeceğin kadar çok. Peki insanı yalnız bırakan şey neydi? İnsanlar, sırlar, yalanlar... Duygular?

Daha dün gibi hatırlıyorum ilk karşılaşmamızı. Ilık bir ilkbahar akşamıydı. Ben köpeğim Badem'i yürüyüşe çıkarmıştım. Kulaklıklarımı takmış bir yandan şarkı dinlerken bir yandan telefonumdaki birikmiş bildirimlere göz gezdiriyordum. Farkında olmadan sana çarpmış ve elindeki kahveyi üzerine dökmüştüm. Belki de o gün düzgün bir şekilde önüme bakıp hiç telefonu elime almamalıydım.

-Affedersiniz! Benim hatam, telefonumla ilgileniyordum.

O sıcak ve içten gülümsemeni ilk kez o an bahşetmiştin bana. Buz gibi kalpleri bile eritebilecek olan gülümsemen.

-Önemli değil. Ben de dalmışım zaten. Yarı yarıya ben de hatalı sayılırım.

Üstünde beyaz bir tişört vardı. Ve bu yüzden kahvenin lekesi iyice belli oluyordu. Kendimi kötü hissetmiştim.

-Lütfen sadece beş dakika beni burada bekleyin.

Cevap vermeni beklemeden koşturarak yolun karşısına geçmiştim. Aceleyle en yakın markete girip küçük bir paket ıslak mendil alarak yanına seni bıraktığım yere dönmüştüm. Elimde ıslak mendil paketini gördüğünde tekrardan o iç ısıtan gülümsemeni yüzüne yerleştirdin. Elimdeki paketi nefes nefese sana uzattım.

-Teşekkürler, çok kibarsın. Ama gerçekten bu kadar zahmet etmene gerek yoktu.

Elimdeki paketi aldın ve el sallayarak benimle vedalaştın. O gün sen bana teşekkür ettikten sonra rica ederim bile diyememiştim. Bende o kadar farklı bir etki bırakmıştın ki şu an kelimelerle bile anlatamıyorum. O gün bizim ilk karşılaşmamızdı, bana ilk gülümsemen, ilk tarif edemeyeceğim duygular yaşatman...