Dersteyken Emirin son cümlesi aklıma takılmıştı.Yani yine mi karşılaşacağımızı düşünüyordu?Ya da sohbet etmek hoşuna gitmiş miydi?
Ders dinlemem gerekirken kafamda Emir geziniyor.
Ben bir de karşılaşacağımızı düşünmemiştim,tesadüftür demiştim.Aslında tesadüflere de pek inanmam ama,neyse kafam çok karıştı.Her şey olacağına varır.
Ders çıkışı eve gittiğimde artık öğleden sonraydı.Yani annemler evde olmalıydı.
Eve girdim,ancak hiç birini görmedim,annem de evde yoktu.Işılı yalnız bırakıp çıkmış mıydı?
Hemen odaya baktım,Işıl uyuyordu.Kontrol ettim,terlememişti ya da ateşi yoktu.Keyfim baya kaçmıştı.
Evde de hazır kimse yokken Işıl'la sohbet etmeye başladım.
"Sence sohbeti ilerletmeli miyim?Yani çok sessiz birisi bana beni hatırlatıyor.Ama benim kadar çok şey yaşadıktan sonra mı sessizleşti yoksa hep mi böyleydi bilmek isterdim doğrusu.Hiç arkadaşımın olmadığını biliyorsun.Sen ayrısın tabii.Ama benim yaşımda hiç arkadaşım yok.Emir'le arkadaş olabiliriz belki."
Daha ağzımdaki söz bitmeden kapı çarpılarak açıldı.Meğersem babam evdeymiş ve beni dinlemiş.Alkollüydü sanırım,o sinirle beni boğazımdan tuttu.
"Sen kendine bir de arkadaş mı arıyorsun?Kim o it?Sen okula diye çıkıp onunla mı görüşüyorsun?Benim sinirlerimi oynatma,seni okuldan alırım,kalırsın Işıl'la baş başa.Bir daha onun adını duymayacağım.Seni bu halinle birisi sever mi sanıyorsun?Yazık sana."
Sonra beni yere attı.Işıl ağlamaya başlamıştı,gidip hemen sakinleştirmeye çalıştım.Yüzümde herhangi bir duygu ifadesi yoktu,ama istemsiz gözyaşları geliyordu.
Işılı sakinleştirdikten sonra kalkıp aynaya baktım,o kadar kötü müydüm?Çok mu zayıf görünüyordum?Beni gerçekten kimse arkadaşı olarak yanında istemez miydi?
Görünüşümle alakalı hiç bu kadar kendimi sorguladığım olmamıştı.Normal biriymişim gibi geliyordu önceden.Ama şu an normal birisinin bile altında kalacak görünüşteymişim gibi görünüyordu.
Belki de babam haklıydı,sadece 2 defa sohbet ettik diye Emir'le arkadaş falan olacağımız yoktu.Artık karşılaşsak bile konuşmayacaktım.Okuldan alınmak bu hayatta isteyeceğim en son şey olabilir.
Sabah yine kalktığımda keyfim yoktu.Yorgundum,hem fiziksel hem de ruhsal bir yorgunluktu bu.Odayı topladım,hazırlanıp çıktım.
Hava bugün çok güzeldi,hafif bir rüzgar vardı ve güneşliydi.Ben de ders bittikten sonra okul bahçesindeki oturma yerlerinde oturdum.
Okul bahçesinde stadyum vardı,erkekler basketbol oynarlardı.1 saat kadar test çözdükten sonra kalkıp gidecektim ki,sahadan Emirin de çıktığını gördüm.Beni farketmiş olacak ki,yaklaşmaya başladı.
Başımı şu test kitabına gömmek istiyorum.
"Selam,nasılsın?"
Sustum ve kitabıma bakmaya devam ettim.
"Başın hâlâ dönüyor mu?"
Onun görmeyeceği şekilde alttan gözlerimi sağa doğru çevirdim,ama dönüp bakmadım.
"Pek konuşkan değiliz demek.Peki sen bilirsin."
Tam dönüp konuşacaktım ki kalkıp gitti.
