Sabah gözlerimi yine aşağıdan gelen bağırışma sesleri ile açtım. Muhtemelen ışıkla annem yine tartışıyorlardı.
Gözlerimi açar açmaz bu sesleri duymaktan artık bıkmıştım. Elimi başıma koydum. "Off! Yine mi ya". Diye söylendim.
Hızla ayağa kalktım ve aşağı inmeye başladım. Tahmin ettiğim gibi ışıkla annem tartışıyordu.
"Ne oluyor yine sabah sabah." Diye söylenerek içeriye girdim. Annem hemen bana döndü ve küçük çocuk gibi ışık'ı şikayet etmeye başladı.
"Bu k@hpe yine benim lafımı dinlemiyor." Dedi. Annem ve onun küfürleri. Göz devirdim ve ışığa döndüm.
"Işık niye annenin dediğini yapmıyorsun." Diye ışık'ı azarla'dım. "Ya abla tamam diyorum anne sürekli söyleniyor ." dedi ışıkta.
"Sende söyletme ışık hemen yap"dedim bende Işık'a kızarak. Daha sonra ortamı biraz sakinleştirdikden sonra direk odama çıktım.
Adımlarımı banyoya yönlendirdim ve bakım mı yapıp çıktım. Giyinme odama gidip büro' ya gitmek için hazırlanmaya başladım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hazırlandıktan sonra Işık'ın söylene söylene hazırladığı kahvaltıya indim. Kahvaltımı ettikten sonra büro'ya gitmek için evden çıktım.
Arabama giderken aklımda ki milyonlarca soru ile baş etmeye çalışıyordum.
***********
Büroya geldiğimde direk odama gitmeye başladım. Odama girdiğimde masanın üstünde ki bir yığın dosya beni yine korkutamamıştı.
Çünkü içimden eve gitmek gelmiyordu.eve gitmektense çalışmak bana daha iyi geliyordu en azından kafam dağılıyordu.
Kendimi ise verdiğim zaman mutlu olduğumu sanıyordum sanki hayatımda hiç sorun yokmuş gibi davranmak hoşuma gidiyordu . Keşke öyle de olsaydı ...
Ofise geldim ve odama doğru çıktım sonra birden kapı çaldı " günaydın , mina biliyorum red edeceksin ama kafa dağıtmak ister misin ? " diye sordu bana o an o teklif o kadar iyi geldi ki kafamı dağıtmak istediğim için hiç itiraz etmeden " tamam olur elacım." dedim ve akşam buluşmaya karar verdik .
Saat 7
İşlerimizi hallettik ve dışarı çıkmak için hazırdık. " Elacım bana 2 dakika verir misin eve haber vermem lazım. " dedikten sonra ela hafifçe başını salladı ve gülümseyerek "olur canım bekliyorum ." Diyerek arabnin yanında beni beklemeye gitmişti.
Telefonu elime aldım ve annemi aradım çünkü bizim evde anne lafı geçtiği için hepimiz annemize söylerdik herseyimizi ne yaparsak yapalım annemizin haberi olurdu babam pek karışmazdı.. " Anne ben bu gece arkadaşım ela ile dışarıda yemek yiyeceğim haberin olsun." Dedim ve annem bana direk " senin evin yok mu neden evde değil de dışarıda yiyorsun eve gel evde ye " "Anne ela ile yemek yiyip geleceğim çok geç kalmam " "Tamam mina . Çok geç kalma " dedi ve moralimi bozup telefonu kapattı normalde de hep bizim konuşmalarımız bu şekilde geçiyor. Ben haber veririm annem ise moralimi önce bozar sonra tamam der ve bu şekilde moralim bozuk olarak disari çıkarım ve hiçbir zaman keyif almam .
Ben ve ela dışarı çıkmayı sonunda başarmıştık ve ela benim moralimi düzeltmek için elinden geleni yapıyordu. Moralimi biraz olsun düzelttim ve elayla muhteşem bi akşam yemeği yedik sonunda uzun bi çabanın ardından elayla dışarı yemek yiyebildik.
Yedik, içtik, sohbet ettik ve sonunda gün sonuna gelmiştik. Ela ile vedalastiktan sonra arabama bindim ve eve doğru yola çıktım .
Ahh sonunda eve gelebilmek müthiş bir histi Tabi mutlu bi aileniz varsa .... Eve gelir gelmez annem sorular sormaya başladı " neredeydin, nereye gittiniz , ne yediniz , yanınızda kim vardı , sadece ikiniz miydiniz?"
Gibi sorular sormaya başladı sanki haberi yokmuşcasına tekrar ona anlatmamı istiyordu .
"Anne zaten biliyorsun seni aradımhatırlarsan " "evet hatırlıyorum. Yani tekrar sormamam mi gerekiyor nolur yani bana cevap versen ?" Çok yorgundum ve konuşacak tartışacak halim yoktu artık dinlenmek istiyordum ama annem bana dinlenme fırsatı vermedi ve bütün gece kavga ettik .
Evet en ufak şey yüzünden bile bu şekilde kavgalar edip birbirimize 1 hafta boyunca konuşmayız. Ben kalp kırmamaya çalışırım annem ise kırar döker umurunda olmaz
"artık bıktım." diyerek odama gittim ve sabaha kadar oturduğum yerde ağladım ağlayarak uykuya dalmak istedim ama düşünceler beni uyutmuyor...
kendimi öldürmek bile istiyordum ya da çok uzaklara kimsenin beni bulamayacağı bir yere gitmek istiyorum .
Müziğimi açtım ve dinlerken ; Ne yapmam lazım artık gerçekten bilmiyordum 22 yaşına kadar aileme güven veremediysem ya da onlar bana guvenmiyorsa daha da olmaz zaten bu saatten sonra bu yaşa kadar inanmamıştım bundan sonra mi inanacaklar güvenecekler bana bilmiyorum ama artık güvenceleri sağlamak değil bana güvendiklerini hissetmek görmek istiyordum .
Kötü birsey yapmıyorum , yapmadım . Ama neden bu haldeyim bilmiyorum gerçekten bilmiyorum sadece merak ettiğim birsey var bu hikayenin sonunda Mutluluğu, güveni, huzuru kimin bulacağını merak ediyorum .
