⠀
Kulağıma dolan yüksek sesli bağırışlarla, yüzümü buruşturdum. Gözlerimi zorlayan bir ışık vardı. Kulağıma dolan telaş sesleri ve ismim umrumda değildi. Vücudum da hissettiğim sızı canımı yakıyordu.
Gözlerimi zorla da olsa açıp, bir kaç kez kırpıştırdım. Beyaz tavan ve yüksek kaliteli ışıklar gözümü acıtmıştı. Ellerimi gözüme götürüp ovuşturacaktım ama buna engel olan şey, bileklerimdeki kelepçelerdi.
Şaşkınlıkla kelepçelere daha sonra kolumda olan kesik izlerine baktım. Gözlerim şokla büyürken aklıma gelen tek şey Taehyung'du. Kendime gelirken hızla yerimden doğrulmaya çalıştım. Her vücudumu kaldırmaya çalıştığım da bileğim de ki kelepçeler buna engel oluyordu.
Dudaklarım titremeye, gözlerim yanarak dolmaya başlamıştı. Burada olmak istemiyordum, Taehyung'un sıcaklığını istiyordum. Hızlı çırpınışlarıma karşı bana doğru gelen kadınla korkup daha hızlı hareket etmeye başladım.
İki kişi bir anda beni tutarken, kadın hemşire koluma iğneyi sert bir şekilde batırmıştı. Canımın yanması ile dudaklarımdan sesli bir hıçkırık kaçtı.
Kollarım da ki kesiklerin acısını umursamadan daha fazla çırpınmaya başladım ama iğnenin etkisi vücudumu yavaşlatmış, vücudumu bir demir yığını kadar ağıra çevirmişti. Gözlerimden yaşlar dökülüyor sessizce ağlıyordum.
Tanrım, lütfen Taehyung'u bana geri ver.
Ne kadar komik bir yalvarış, günahkarını istiyordu, Tanrı'nın kulu.
Tek ihtiyacım olan naif öpücükleri, yaralarıma iyi gelecek acımı alacak öpücükleri. Beni güzel çocuğum diye sevmesiydi.
İğnenin etkisiyle dolu gözlerimle tavanı izliyordum. Derin nefesler alıyor, bazen yutkunamıyordum. Kulaklarım çınlıyordu.
Neden buradayım, hani Taehyung beni götürecekti, mutlu olacaktık koruyacaktı beni?
Annem ve babam nerede yoksa, Taehyung beni götürmeden onlar beni bulup buraya mı getirdi?
Ama ailem hiç bir zaman bu kadar değer vermedi ki bana. Belki de başlarından atmak için getirdiler beni.
Tek bildiğim Taehyung beni asla bırakmazdı, bırakmazdı...
Ben onun çocuğuydum, güzel Jungkook'uydum.
Düşüncelerim arasında boğulurken, kapının sertçe açılması ile yorgun, dolu gözlerim oraya dönmüştü.
İlk başta buğulu bir şekilde görüyordum, kirpiklerimi kırpıştırıp görüşümü netleştirdim. Beyaz tenli, 1,80-1,81 boylarında, siyah saçlı bir adam ve sanırsam gamzeleri vardı.
Yüzündeki telaş ve korku çok net belli oluyordu. Yanıma hızlı ve telaşla gelip, elindeki anahtarla bileklerimi çözerken, gözlerim yaka kartına takıldı.
Uzman Dr. Kim namjoon / akıl ve ruh sağlığı, psikiyatri bölümü .
Akıl ve ruh sağlığı? Psikiyatri mi?Neredeydim ben böyle? Aklımda bin bir çeşit soru dönerken, koluma bastırdığı alkollü pamukla, yanan yaramın acısı ile inleyip, gözlerimi adamın endişeli suratına çıkardım.
İlk dolu gözlerime baktı, uzunca bir süre inceleyip derin bir nefes aldı, bıkmış bir nefes alış sesiydi. Uzun süre geçmeden kulağıma derin sesi doldu. Sesinde bıkmışlık ve umursamazlık vardı, ilk geldiği yüz ifadesi gitmişti yerine umursamaz gözler gelmişti. Sanırsam ilk geldiğin de öldüğümü düşündü.
Nereye kadar devam edeceksin buna Jungkook? Kendine zarar vermeyi kesmelisin lütfen. Güzel bir çocuksun ben inanıyorum iyileşeceksin.
Dediklerini sakince dinliyordum ama beynim durmuş gibiydi. Anlamıyorum ne demek istiyordu, ben hiç bir zaman kendime zarar vermedim. Canı tatlı bir insandım asla böyle şeylere cesaretim olmazdı. Korkak bir çocuktum ben .
Ben anlamıyorum sizi, adımı nereden biliyorsunuz annem ve babam nerede ne zaman geldim buraya?
Sesim deki telaş ve korku ile gözlerine bakarak konuştum. O an yüzünde ki bakış ömrü hayatım boyunca her zamam gördüğüm bir bakıştı.
Acıyordu, acıyarak bakıyordu bana .
Ne zaman bitirdiğini bilmediğim yaralarıma, sardığı sargı bezi ile oturuşunu dikleştirdi. Önümüzde ki sağlık malzemelerini hemşireye verdi.
Boğazını temizleyip gözlerime bakarak net bir ifade ile konuştu.
Bunu ayda, hafta da, günde terkarlıyoruz sana ama sen hiç bir zaman kabul etmiyorsun. Ama pekâlâ benim görevim bu, sana yeniden ve yeniden anlatırım.
Jeon Jungkook, tam 3 yıl önce anne ve babanı öldürdün. Okulda seni zorbalayan çocukladan yediğin dayaktan sonra eve geldiğinde ailenin seni tersleyip üstüne gelmesiyle sinirlendin. ilk evi baştan aşağı dağıtıp eşyaları kırdın, daha sonra anne ve babanı kırdığın vazonun camıyla boğazlarını kestin.
Tam bir ay Jungkook, bir ay o evde cesetler ile beraber kaldın. Hâlâ o evde cesetlerle ne yaptığını bilmiyoruz, söylemiyorsun. Okula gidip, geldin. Ayın sonunda intihar girişiminde bulundun. Akrabaların, ailene ulaşamayıp üstüne iş yerine de bir ay boyunca gitmeyince, merak edip evinize geldiğin de ilk salonda ki kokmuş ve parçalanmış cesetleri daha sonra banyo da kanlar içinde seni bulmuşlar.
Hemen seni hastaneye getiriyorlar, biraz geç kalsalar sende ölecektin Jungkook.
İşin garip ve çözülemeyen yanı,
sana bunu ne zaman sorsam ağzından sadece Taehyung lafı çıkıyor, Taehyung kim, Jungkook? Seni bu raddeeye bu psikolojiye getiren şey ne ? O beni bekliyor dediğin kişi kim Jungkook?
Kim Taehyung, kim?
Kulaklarım çınlıyor, gözlerim yanıyordu. Sanki göğüs kafesim de büyük bir taş vardı nefes almama engel oluyordu. Duyduğum şeyler çok ağır geliyordu, idrak edemiyordum. Ailemi mi ölürdüm ben onları parçaladım mı? Ne kadar beni sevmeselerde ben seviyordum ailemi ben, ben yapmış olamam Taehyung vardı, Taehyung hep yanımdaydı o buna engel olmuştur. Mutlu olmam için yanına çağırdı ki beni ne demek aileni ölürdüm?
Gözlerimden, ne ara aktığını bilmediğim göz yaşlarıma hıçkırıklarım eklenmişti. İnanmak istemiyorum hepsi bir yalan. Biliyorum bunlar olmadı, bunlar ailemin bir oyunu. Ben bu değilim ben yapmadım.
Kendi içimde düşüncelerim ile boğuşurken, karşımdaki doktor bana yine o bakışı atıp, yavaşça ayağa kalktı. Kapıya doğru ilerledi, attığı her adımın çıkardığı sesler kulaklarımda yankı yapıyordu. Kapıyı açıp çıkacağı zaman dudaklarından dökülen kelimeler beni benliğimi büyük bir boşluğa düşürdü
Sen, Jeon Jungkook ileri düzey şizofreni hastasısın.
⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ -SON-⠀
Her şey için teşekkür ederim, sizi seviyorum. 🤍'
