Recovery

Chapter 17

HEEEY, SORRY DAT HET WEER ZO LANG DUURDE MAAR IK HEB BINNEN 1,5 WEEK EXAMENS EN IK MOET LEREN ETC!!

Mama zet Lia op de grond en komt snikkend naast me staan. Ze zwijgt. Met een hart dat klopt als een razende kijk ik haar aan. "Waar?" fluister ik hees. Ze trekt me in een slappe knuffel en niet veel later klemt een klein meisje haar armpjes om ons heen. Een zachte glimlach speelt om mijn lippen maar al snel volgen de tranen.

Brandweersirenes klinken steeds luider in mijn oren, op het laatst zo luid dat het voelt alsof mijn trommelvliezen zo gaan scheuren. Het schelle geluid stopt langzamerhand de brandweerwagen stil komt te staan.

"Ga even met Lia naar Melanie en Rowan."

Ik knik naar mijn moeder en til daarna Lia op mijn heup. Zwijgend loop ik naar het huis van onze buren, die gechoqueerd op hun oprit staan. Ik hoor hun fluisteren tegen enkele andere buurtbewoners en wanneer ze ons zien komen, schenken ze ons een glimlach.

"Mijn moeder stuurde ons hierheen", fluister ik zachtjes. Melanie knikt en neemt Lia van me over. Ze zegt dat ik haar mag volgen naar de woonkamer dus zachtjes loop ik achter haar aan. Melanie is altijd al onze tweede moeder geweest. Ze babysit op Lia als mama, papa en ik niet thuis zijn, en vroeger speelde ik altijd met haar dochter, Jade. Ze is een paar maanden jonger dan mij en was vroeger altijd vrolijk.

We waren twee handen op één buik totdat haar vader overleed. Dat is ondertussen ook alweer drie jaar geleden. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien. Nu ja, wel toevallig gezien maar niet meer gesproken. Zenuwen borrelen in me op bij de gedachte. Voor het eerst in drie jaar zou Jade misschien – hopelijk – weer eens haar mond openen.

Rowan is Melanie's nieuwe vriend. Hij woont hier ongeveer een jaar en groet me altijd vriendelijk als ik hem tegenkom. Ik schat Rowan rond de 34 aangezien Melanie ook pas 33 is. Hij heeft donker haar, donkere ogen (en is behoorlijk knap) maar verder ken ik hem niet echt.

Muisstil ga ik naast Lia op de leren, witte bank zitten en lach dankbaar naar Melanie. Ze knikt naar me en vraagt daarna of we wat willen drinken. Lia's ogen lichten op en knikt daarna heftig.

"Lia dorst! Lia cola!"

Een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen waarna ik zucht. "Voor mij niets", fluister ik. Melanie loopt naar de keuken en ik hoor voetstappen op de trap. Mijn hart gaat tekeer als een gek. Jade. Ik laat mijn haren voor mijn ogen vallen en kijk naar beneden. Bang. De deur wordt opengegooid.

"What the fuck, waar zijn al die sirenes buiten goed voor?"

Haar stem klinkt bot, gemeen, niet-Jade. Ik voel mijn hart een stukje breken. Zo had ik haar nog nooit bezig gehoord. Ze tikt met haar voet op en neer tegen de stenen vloer en ik besluit om op te kijken. Ik wil weten hoe ze er nu uitziet, ook al heb ik haar vorige week nog zien lopen op school.

"EN WAT IN HEMELSNAAM DOEN ZIJ HIER?!"

Ik moet nu even 20 pagina's lezen in een boekje van Frans voor school en dan schrijf ik aan Behind the Wall dussssssss... stay tuned ;) xxxx