Recovery

Chapter 3

Mijn hoofd doet pijn. Ik ben zwak en heb een ongecontroleerde ademhaling. Morgen moet ik weer naar school, zonder Sheila. Een koude rilling overheerst mijn lichaam bij die gedachte. Hoe moet ik mijn schooldagen overleven zonder haar? Ik heb nog andere vrienden en vriendinnen hoor, daar niet van… Sheila was gewoon anders. Ze begreep me altijd en nu sta ik overal alleen voor. Met een zucht schuif ik mijn bureaustoel achteruit en sta op. “Geschiedenis leren doe ik vanavond wel”, lieg ik mezelf voor. Ik zet een stap richting mijn bed en zak door mijn knieën. Mijn hart bonst diep in mijn keel. Althans, zo voelt het. Ik probeer op te staan maar er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen. In paniek leg ik me op mijn rug op de grond. De vlekken verdwijnen stilaan en ik zorg ervoor dat mijn ademhaling regelmatig blijft. Hoe zou dit komen? Waarom ben ik zo verzwakt? Honderden vragen, geen enkel antwoord.
Voorzichtig sta ik op en loop naar de badkamer. Mijn benen trillen nog een beetje, waarschijnlijk omdat ik geschrokken ben. Of misschien omdat ik bang ben. Ik weet het niet. Twijfelend ga ik voor de spiegel staan. Mijn gezicht heeft een witte, koele kleur. Ik schuif mijn vestje van mijn linkerschouder. Mijn wijsvinger strijkt over de lijn die naast mijn hals uitsteekt. Voor het eerst zie en voel ik mijn sleutelbeen. Eigenlijk is het best logisch, ik leef al ongeveer vijf dagen op thee. Af en toe eet ik een droge cracotte, twee per dag maximum. Ik zou wel willen eten hoor, misschien… Maar ik heb geen honger. Mama zegt dat het normaal is. Mijn ogen dwalen af naar de benen van het spiegelbeeld. Ze lijken dunner. Misschien is het mijn verbeelding. Eigenlijk vind ik mijn lichaam best mooi zo. Ik bedoel, beenderen zijn echt prachtig. Jammer genoeg heeft mijn buik wel nog redelijk wat vet hangen. Misschien, heel misschien, als ik mijn best doe… Nee, zo mag ik niet denken. Tips opzoeken om af te vallen is een dom idee, toch? Of niet? Ik mag het toch zelf weten? Ik wil een strakke buik, ja dat wil ik.