Recovery

Chapter 18

WAAAAAAAAAAUW DANKJE 5K!!!!!!

Zenuwachtig bijt ik op de nagel van mijn wijsvinger en staar naar de vloer. Jade aankijken durf ik niet, althans niet meer. Mijn ogen hadden bijna de hare gevonden, tot ze woedend de keuken instormde. Lia zuigt stil op het rietje dat Melanie in haar glaasje cola had gestoken en haar daarnet heeft overhandigd. Het enige dat ze had gezegd was: "Met beide handjes vasthouden hé!"

Jade en haar moeder fluisteren dingen in de keuken. Het frustreert me dat ik niet kan horen wat er gezegd wordt. Af en toe galmt er een luide zucht door het gebouw maar verder hoor je alleen van buitenaf joelende mensen. Een koude rilling rolt via mijn onderrug naar boven. Logisch, ik zit hier rond drie uur 's nachts in een topje en shortje in het huis van de buren.

Ik denk aan papa. Een traan rolt vanuit mijn ooghoek naar beneden. Als hij het niet haalt, haal ik het ook niet. Mentaal. Ik zou helemaal kapot gaan. Lia en mama ook natuurlijk, maar Lia is nog zo klein en meer een mama's kindje. Ik niet. Papa is mijn held, mijn voorbeeld.

Melanie loopt de woonkamer in, met achter haar aan Jade. Lia zet met een luide klap het glas op het tafeltje en kruipt daarna dicht tegen me aan. Ik glimlach naar haar en duw daarna een kus op haar voorhoofd. Aan de bewegingen die Jade maakt, zie ik dat ze aarzelt maar kort daarna opent ze toch haar mond.

"A... Amy... Het spijt me zo."

Ik zet een zwakke lach op mijn gezicht en trek mijn buurmeisje daarna in een lange knuffel. "Ik heb je gemist", fluister ik stil. Ze laat me los waardoor ik in haar donkere ogen kijk.

"Ik jou ook."

Lachend ga ik weer op de bank zitten en til Lia op mijn schoot. Zo is het een tijdje stil tot de bel gaat. Zwijgend kijk ik toe hoe Melanie naar de voordeur loopt en deze opent. Twee brandweermannen spreken haar aan en achter hun zie ik mijn moeder staan. Huilend.

Melanie wenkt mijn moeder binnen. Ze schudden de handen van de brandweerlui en daarna wordt de voordeur gesloten. Ik kijk mijn moeder verwachtingsvol aan, net als Jade en Lia. De buurvrouw staart ons medelevend en begrijpend aan. Dit is het. Ik voel het. Ik ben hem echt kwijt. "Waar papa is?" vraagt Lia ongeduldig. "Mis hem!" Ze vormt een pruillip.

"Lia..." begint mijn moeder met hese stem, alsof ze elk moment in tranen kan uitbarsten. "Papa is nu een sterretje aan de hemel," gaat Melanie verder. "kom maar even aan het raam kijken!" Jade schenkt me een korte glimlach.

Lia springt van mijn schoot en volgt Melanie naar het grote schuifraam, waardoor ze beiden naar boven staren. De vrouw wijst naar de hemel en mijn zusje kijkt vol verwachting naar de sterren boven haar.