SEN BENİM 17 YAŞIMSIN

"YENİ YAŞIM."

Değişik değişik şeyler yapmak istedim. Ne bileyim Üzeyir'le konuşuyorduk ve gülüyordum. Sanaldan bi konuşma olsada gülebiliyordum. Adını koymak istedik adı aşk olmadı biliyorum ama resmen çıkıyoduk. Abartısız 1 ay konuşup çıkmışızdır. Bi gün yine kızlarla çok muhattap olduğunu gördüm galiba canım yandı üzüldüm falan. Bunun bi arkadaşı var pek samimi değiller ama. Adı deniz. Deniz gibi deniz ama. Huzur resmen. Öyle farklı ki. Yorumlardaki konuşmalarından bile anlaşılıyo, farklılığını hemen fark ettim. Üzeyire sinirlenmiştim. Herkes onun hakkında kötü şeyler söylerken ben ona inanmayı tercih etmiştim. Ama yine de hep üzülüyordum. Bi gün faceden bi mesaj.
Deniz: "Atiş Naber?"
- "İyi değilim her zaman böyle yapıyor. Seni seviyorum diyor ama hiç ona uygun davranmıyor. Muhattap olduğu bi çok kız var."
Deniz: "Merak etme ben onu adam ederim. Sen canını sıkma üzülme"
- "Teşekkür ederim keşke oda senin gibi olsa." dedim. Tutamadım kendimi. Konuşması, aslında her insan diyebilirdi o kelimeleri. Ama o farklıydı. Öyle sahip çıkıyorduki. Resmen tutulmuştum. Çok sempatikti. Üzeyir beni bıraktı. Dayanamadı tabi uzun mesaj okumaya. Neyse çok ağladım bilmiyorum belki hayattan ikinci darbeyi almışım gibi hissettim kendimi. Hala sahip çıkmaya çalışıyordu bana. Ama sevmeye gelince sesi çıkmıyordu. Üzülüyordum çünkü emre olayından sonra ilk defa birine kalbimi açmıştım. Ama ben yine yanıldım. Denize anlatıyordum herşeyi. Sürekli ağlayarak ses kayıtları atardım. Çok anlatırdım ona üzeyiri, yaşadıklarımı falan, kızardı hep bana sürekli "neden neden" diye sorardım ona sürekli aglamanı istemiyorum derdi. Zamanla değil üzeyir, üzeyirin ü'sü bile kalmadı. Ettiği her kelimenin büyüsü altında kalıyordum resmen. Bi gün tatlı tatlı konuşup içimi hiç hissetmediğim bi huzurla dolduruyordu.
- "Senin evin yokmu neden hep aklımdasın?" diye sorduğumda.
Deniz: "Benim evim sensin." demişti. Yemin ediyorum o günüm harika geçmişti. Bi gece yine üzülmeye başladım sebebi bana sevgilisini anlatmasıydı. Çünkü üzgündü meğer ayrılmışlar.
- "Neden?" diye sorduğumda.
Deniz: "Çünkü seni çok seviyorum. Şimdi benden nefret edebilirsin" diye cevap vermişti. Ne nefret etmesi be mutluluktan havalara uçmuştum. Kafayı yemek üzereydim. Hayatımdaki en güzel cümleydi bu. Denizin ağzından çıkmıştı hemde.
- "Senden nefret etmem imkansız! Çünkü ben sende hissettim huzuru. Çünkü bende seni çok seviyorum." dedim. Gözyaşlarım doldu. Ağlıyordum. Hiç böyle ağlamamıştım acıdan değil mutluluktan ağlıyordum. Çok sevmiştim böyle ağlamayı biliyordum bu adam beni hep böyle ağlatacaktı. Onu seviyordum. Uzakta olsa bile seviyordum. Bi söz var "Hayatında hiç görmediğin birini her gün gördüklerinden çok sevebilirsin" diye. Doğruydu. Ne kadar uzakta olursa olsun kalbimdeydi. Bu adama herşey değerdi. Yaşım olmuş 17. Yaşımın en güzel hediyesiydi bu adam..

17 Yaşımdı...