Sa Dalampasigan

Prolouge

Life was pretty good at the start of the year, it was bearable to say, but sometimes the strongest warriors have the hardest battles.

"Nagawan mo na ba tong steps sa part nato?" tanong sakin ni Ate May na isa sa mga incharge samin sa mga performance na isasayaw namin sa event sa church. Bago ko pa man maisagot ang tanong niya narinig ko naman si Ate Karen "Meron na yan girl, meron na yan" sabay tawa, ewan ko lang pero parang medyo mali dating nun sakin.

"Meron na po te." sagot ko binalewala ang narinig. Matagal ko na ding pansin yon, parang ayaw talaga sakin ni Ate Karen, kahit nung bata pa man ako ramdam ko na yun pero binalewala ko lang kasi baka guni guni ko lang yon pero ngayong 15 years old nako feel ko talaga true yon.

May malaking event kami sa church kaya araw araw practice kami, ila-livestream kasi to kaya di pwedeng patamad tamad at baka mapahiya pa local namin. Ako yung naatasan gumawa ng choreo kaya medyo stress ako kasi mahirap talaga lalo na't di naman talaga ako choreographerist hahays.

Laking church girl ako. Kilala ako samin na "putot" kasi kinulang talaga ako sa height, pero okay lang bawing bawi naman sa iba sus. Half of my life ata wala sa tabi ko tatay ko o di kaya umuwi man siya witness naman ako sa away nila ni mama, medyo nakakapagod din lolski.

Nang matapos ang practice namin tumulong ako sa pagbabalot ng mga ipapamigay sa mga bisita, habang nagbabalot naman nakipag chika ako sa kanila ate ko about sa nangyari kanina at voila! Yon na nga talagang insecure yong Karen na yon loka siya. Pero kahit ganon pa man napaiyak parin ako kay Lord habang tanong ko naman "Lord may ginawa po ba akong mali? Bakit po andaming may ayaw sakin? Wala naman po akong ginagawang masama sa kanila." ganorn prayer ko hahaha kasi totoo talaga, madaming may ayaw sakin ever since elementary ako andami na talagang pikon na pikon sakin kahit wala naman akong ginagawa lolski pero sige lang whatevs.

Esther Miel Bustamante is the name.
#citygirl
#girlsjustwannahavefuninthecity