Gerçeğin İki Yüzü

Ela Gözler

09.01.2019

'AYASOFYA! BURAYA GELİR MİSİN?' diyen sesle gözlerimi açmıştım. Uyumuyordum tabii ki! Gözlerimi dinlendiriyordum...Başka ne olabilirdi ki zaten? 

Annemin ikinci uyandırma ikazını beklemeden yattığım yerden doğrulup aynanın karşısına geçtim ve hızlı hareketlerle saçımı düzeltip kapımı açtım aşağıdan gelen çatal bıçak seslerinden annemin mutfakta olduğunun farkındaydım. Odamın kapasını kapatınca hızlıca merdivenleri inip oturma odasıyla bitişik olan mutfağa girdim. Annem bulaşık makinesinin önüne eğilmiş bulaşıkları dizmekle uğraşıyordu. Beni fark etmemişti ki tekrar bağırarak bana seslenmeye başladı:
"AYASOFYA! HALA UYANAMADIN MI? EMİNİM GÖZLERINI DİNLENDİRİYORSUNDUR!" diye kendi kendine söylenip arkasını döndü ve beni görünce gözleri şaşkınlıkla açılıp "nas" suresi okumaya başladı! O KADAR KI ÇİRKİNDİM YANİ?!
"Kızım niye geldiğini haber vermiyorsun anneciğim? Korkuttun beni. Başımda ne zebellak gibi dikiliyorsun? Geç yemeğinj ye! Saat sekize geliyor okula yetiseceksjn daha! Hadi hızlı haraket et uyuşuk olma! Bu ne böyle ben sizin yaşınızdaykeb..." annem anlatmaya devam ederken bende dönen sandalyelerden birine oturuo annemin benim için hazırladıgı ekmek arasını yemeye başladım. Annem hala kendi kendine konuşmaya devam ediyordu: "...öyle ya biz annemizin yanında o iş yaparken yemek bile yiyemezdik-AH! zil çaldı...baban gekdu sanırım." Diye sözlerine ara vermek zorunda kaldı. Kapıyı açmadığımı görünce " sen anca otur zaten. Ben gidip kapıyı açayım! Sen sadece otur ben hizmetçiyim zaten" diye söylene söylene kapıyı açmaya gitti "DEMİ AYASOFYA HANIM" diye bağırmayı ihmal etmedi "AMAN ANNE-!" diyerek yediğim ekmek arasını bırakarak annemin peşinden gittim. Kapıya varmam için 1 koridor daha geçmem gerekiyordu ama bu annemin "kimsiniz?" diye soran sesini duymama engel değildi. Ona cevap veren kişinin sesj boğuktu ama söylediği tek kelime canımdan can ruhumdan ruh koparmışt. O benim kalbim atmaya devam ederken ruhumu an ve an öldürecek beni bu anda yaşamaya mahkum edecrk kelimeyi söyledi "Ecelin" ardından gelen silah sesiyle adımlarımın hızlanması ce sadece siyah giyimli 2 kişiyle karşı karşıya gelmem bir oldu sonra o ela gözlerle karşı karşıya geldim. Gözler benim ölümüm olmuştu. Benim salona girmemle ikiside arkasını dönüp koşarak uzaklaşmışlardı. Yerde acı içinde inleyen anneme baktım.... NE YAPMALIYDIM? Her yer kan olmuştu...koyu kırmızı lekeler... kalbimin hızlanmaya başladıgını fark ettim. Midemin bulanma hızı artarken sanki başıma çivi çakıyorlardı ! O kadar agrımaya başlamıstı. Etrafa bakındım. Gözüme ilk takılan ev telefonu oldu koşarak çiçekleri koyduğumuz sephanın yanına gidip üzerinde bulunan ev telefonunu alarak 112'yi tuşladım ama elim çok titriyordu. Titreyen ellerime baktım görüntünün bulanıklaştığını anlamam için birkaç saniye geçmesi gerekmişti ki bu süre içinde telefonu açmışlardı.
"112 acil servis nasıl yardımcı olabilirim?"
"ALO" dedim titreyen sesime engek olamıyordum. Ağlamak haykırmak istiyordum ve bu dışarı her yerimin titremesiyle vuruyordu
"Buyrun? Acil durumunuz nedir" diyen kadının sesj hem merhamet hem ilgi ayrıca ciddiyet eklenmişti
"An-nem" diye mırıldandım gözlerimi yere diktim ve ayaklarıma kadar bulaşan kana baktım. " ANNEM YERDE KANLAR IÇINDE YATIYOR VE BEN NE YAPMAM GEREKTİĞINI BILMIYORUM KAN! HER YER KAN IÇINDE" diye bağırarak konuştuğumda sonra olanlar zihnimde kesik kesikti.Kadın bana sakin kalmamı ev ev adresimizi söylememi istedi. Bende elimden geldiğince söylemeye çalıştım kadın acil birinleri yollayacağını söyledikten sonra benimle konuşarak annemin durumu hakkında bilgi almaya çalıştı ama ben göxlerimin karardığını söyleyerek kan birikintisinin içine yığıldım... Yavaş yavaş gözlrrim kapanırken gözümün önüne gelen ela gözleri düşündüm o sirada zihnimden tek bir düsünce geçmişti.. Artık bir annem yoktu bazı çocuklar annelerinin o tatlı sesiyle güne başlarlar oysa ben o sesten mahrum bırakılmıştım bir çift ela göz yüzünden...
                          .

                          .

                          .

             ●1.BÖLÜM SONU●