el final

6 0 0
                                    

"Blaze!"

"Thank God you're awake!"

Nanatili ang tingin ko sa kisame inaalala kong ano ang nangyari sakin. I look around and saw Mama and Papa sa tabi ko. Mama is holding my hand while crying while Papa is just looking at me worried. Hindi ko maintindihan ang nangyayari. Ano ang nangyayari?

"May masakit ba sayo anak?" Mama said while caressing my face. I slowly shooked my head confused of what is she doing.

"I'm sorry anak," sabi ni Mama habang humihikbi. "We did something wrong but we only did it because we love you." Mama kissed my forehead. "We knew how fragile your heart is kaya hindi ka namin pinapalabas at pinapagod. We just want you to stay at your room and study rather than going outside dahil mahina ang puso mo."

"I'm sorry Blaze," Papa looked at me, pinipigilan ang pag iyak. "I know my discipline to you is too much at naiintindihan ko kung hindi mo ko mapapatawad but please do not let go yet. We will find a way to treat your heart."

Nakakunot ang noo ko dahil hindi ko maintindihan ang sinasabi nila. Hindi nagsisink in lahat. May sakit ako? Sa puso? Bakit?

"We travel abroad just to find you a donor pero nabibigo lang kami." Mama said. "We just want you to live a comfortable life at maoperahan ka dahil sabi ng doctor, baka magkakomplikasyon kung patatagalin pa namin."

"Mama." Tanging nasabi ko. Hindi pa rin nagsisink in lahat pero naiintindihan ko na ang iba.

"Sorry, Blaze. I know we hurt you so bad and I'm not asking you for forgiveness but I just want you to fight and take good care of yourself. We don't want to lose you."

"Are you proud of me Ma, Pa?" Tanong ko na lalong nagpaiyak kay Mama at umiwas lang ng tingin si Papa. "Pa, are you proud of me?" Tumutulo na rin ang luha ko dahil sa halo-halong emosyon.

"Yes, anak. I am so proud of you." Papa said while blinking his eyes to stop himself from crying. Nabasag rin ang boses niya. "I'm really sorry but Papa is always proud of you. Araw-araw akong nagsisisi sa lahat ng nagawa ko sayo."

Parang lahat ng yelo na bumabalot sa puso ko ay natanggal. My hearts long for a family and here it is infront of me. And knowing that my family is proud of me, I cannot ask for more. Sobra sobra na 'to. Hindi na dumaan sa isip ko na may sakit ako sa puso dahil ang iniisip ko lang ngayon ay ang dalawang taong gustong gustong makita ako na ako.

"Blaze!" I saw my Ate Bianca crying habang papalapit sakin. She hugged me and I can feel her crying even more. "I'm glad you're safe."

"Ate,"

"Shh, ate is here kaya magpahinga ka diyan. Ate will cure you okay? Ate will do everything for you," hinalikan niya ko sa noo at ngumiti habang tumutulo pa rin ang luha niya. "I studied being cardiologist just to cure you kaya wag kang susuko dahil si Ate hindi rin susuko okay?"

"Hindi ka pinilit nila Mama na magdoctor?" Sambit ko ngunit napatawa lang siya ng mahina at sinuklay ang buhok ko.

"No Blaze. Walang kinalaman sina Mama at Papa sa pagdodoctor ko. I choose this because I want this and I want my little brother to live longer." nakangiti niyang tugon.

Mama, Papa and Ate is smiling at me kaya napangiti na rin ako. All of my heartbreaks are gone. Sabi nila mahirap daw magpatawad dahil sa trauma. Pero I just want to have my heart at peace. Nakakagaan sa loob ang magpatawad. The scars will always be there but it is a long process. Natututunan. At kahit matagal, ay susubukan ko. Bakit ko ipagdadamot ang sarili ko sa matagal niya nang ninanais?

KateTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon