Sen Yalandan İbaretsin

2. Bölüm: Yıllar Sonra 🌿

"Daha o gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını, takvim tutmazlığını, aramızda bir düşman gibi duran zamanı... Daha o gün anlamalıydım, benim sana erken kaldığımı, senin bana geç kaldığını."

Yağmur, "Off bu çok ağır oldu sabah sabah." deyip elimdeki kitabı aldı.

Ona gülümseyip oturduğum yerden kalktım ve kahvaltı için buzdolabına girdim. Artık Edirne'de yaşıyordum. Anneannemin evinde kalıyordum. O kara günden sonra 2 yıl boyunca kendime gelememiştim, canıma kıyacak raddeye gelmiştim. Edirne'ye yerleşip Anneannemin yanında kendime yeni bir hayat kurdum. Orada daha fazla kalsaydım canıma kıyabilirdim. Her yerde ona ait bir anı vardı, ve ben orada o anıların içinde her geçen gün boğuluyordum.

Şimdi 24 yaşındayım. Aradan çok fazla zaman geçmişti. Onu unutmuştum, ya da öyleymiş gibi davranıp kendimi kandırıyordum...

Elime aldığım kahvaltılıkları masaya dizerken Yağmur'da kitaptan bir sayfa açıp okumaya başlamıştı. Yağmur ile buraya geldiğim ilk gün tanışmıştım. Buraya ne için geldiğimi bilmiyordu, anlatsaydım benden uzak dururdu. Kim kendisini terk eden bir erkek için intihar etmeye kalkan bir kızla arkadaş olmak isterdi ki?

Hiç kimse!

"Bağışlasam da seni artık sana ait değilim."

Birkaç defa öksürüp kendime su doldurdum, suyu yavaş yavaş içip nefes alış verişlerimi kendine getirdim.

"Galiba benimki seninkinden daha ağır oldu." dedi ve güldü.

Zorla yalandan gülümseyip kendime geldim. Elimdeki bardağı dezgaha bırakıp kahvaltı masasını hazırladım. Masa hazır olduktan sonra Anneannemi uyandırıp kahvaltıya çağırdım. Çayları dolduracağım sırada Yağmur, "Bana koyma benim çıkmam gerek." demişti.

"Nereye?"

"Askeriyeye."

"Fotoğraf için mi?"

Başını yana yatırıp masum bir şekilde, "Çok yalvardı bizim çocuklar, kıyamadım kabul ettim." dedi.

Onun bu hâline gülüp, "Kahvaltı yapalım birlikte çıkalım." dedim.

"Sen de mi geleceksin?"

"Sorun olmazsa gelmek istiyorum."

"Olmaz, olmaz."

"Emin misin?"

"Kızım ne sorun olabilir, fotoğraf çekip çıkacağız. Daha sonra askerler fotografları almak için çarşı iznine çıktığı zaman benim dükkana uğrarlar."

"Peki tamam."

Çayları doldurup yerime oturdum. Yağmur dün gece bizim evde kaldığı için onu göndermek istememiştim. Gece geç saatlerde dışarda kadınlara huzur yoktu.

Kahvaltımızı bitirdikten sonra bulaşıkları toplarken Yağmur, "Ben eve gidip fotoğraf için çantamı hazırlıyayım, sen de hazırlan beni bekle." demişti.