PARAMEDİK

•GİRİŞ•

Kontrol edemediğim heyecanımla sonuç ekranını bekliyordum. Sistem o kadar yoğundu ki bir türlü sayfa açılmıyordu. Annem ise beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

Evet o büyük gün gelmişti. Tercihler açıklanıyordu fakat nereye atandığımı öğrenemeden şu an heyecandan bayılabilirdim.

Ben Gülce.
Paramedik Gülce.

Yıllar önce 6 yaşında küçük bir çocukken babası gözleri önünde kalp krizi geçiren ve elinden hiçbir şey gelmeyen Gülce.

Annesi çaresizlikle 112'yi ararken göz yaşlarıyla etrafa bakan Gülce.

O gün ekip geldikten sonra üzerindeki kıyafetlere ve getirdikleri değişik aletlere hayran kalan ben babamı kaybedince kendi kendime bir söz vermiştim.
Ben de onlar gibi olacak ve nice çocuk annesiz babasız kalmasın diye çabalayacaktım.

Hiçbir zaman hayat bana altın tepside sunulmadı. Hep bir mücadele içindeydim.
Hep zorlu yollardan geçtim.

Babamın yokluğunu elbette hissettim ama annem bu boşluğu daima hafifletti.

Zor oldu ama hedeflerime ulaştım.

Şimdi ise ayakları yere sağlam basan, 26 yaşında bir kadınım.

Ben Gülce.
Paramedik Gülce.

Artık hastalarıma kavuşacağım gün gelmişti. Sayfa yüklendi ve ekranda atandığım kurum yazıyordu. Büyük bir şokla annemle birbirimize bakıp kaldık.

"Hakkâri - Yüksekova"

Bunu ikimizde beklemiyorduk çünkü tercihlerimde Hakkâri yoktu. Tercih dışı atanmıştım.. Hem de hiç beklemediğim, bilmediğim, en ufak bir fikrim dahi olmayan bir şehre atanmıştım.

Fazlasıyla şaşkındım ve de düşünceli.
Bu yeni macerada acaba beni neler bekliyordu?

Hayat mottom yıllardır değişmedi ve hâlâ da aynıydı.

"Hiç kimse senin karanlığını aydınlatmak için yıldızların arasından çıkıp gelmeyecek, kendine ışık ol."

Evet maalesef hayattaki tek gerçek dostum annem ve kendimdim. Peki bundan sonrası?

Bu şehirde yıldızların arasından çıkıp gelecek biri var mıydı?

○○○○○○

Herkese merhaba
Yeni hikayeme karşınızdayım
Umarım beğenirsiniz ve devamı gelir
Bol bol yorum yaparak ve oylayarak bana destek olursanız çok mutlu olurum
Hepinize keyifli okumalar