Gözlerindeki Ay |Hyunlix

0.3-Ay ışığında soyun, Günahlarını soyun sevgilim(m)

Merhabalaarr

Yeni bir bölümle karşınızdayım, biraz uzun sürdü ama beğeneceğinizi düşünüyorum

Medyayı dediğim yerde dinleyip devam ederseniz hikayeyi daha iyi bağdaştırabilirsiniz

İyi okumalarrr♡

____________________

Dante ona platonik olan arkadaşının kollarından sıyrılıp sevdiğinin kollarına kavuşmak üzere koşarak evden çıkmıştı.

Adrese bakma gereği duymadı çünkü Dorian farkında olmasa da Dante her zaman bir gölge gibi peşindeydi.

Koşarken birden bastıran yağmur onu birkaç adım sendeletmiş olsa da hemen kendini toparlayıp aşina olduğu adrese koşmaya devam etti.

Görüşü net olmasa da yaklaşınca görmüş olduğu tanıdık duvarlarla içindeki heyecan kalbini esip kavurmaya başlamıştı.

Adımlarını yavaşlatıp sakin adımlarla eve ilerlemeye başladığında kapının önünde gördüğü karaltıyla kaşları çatılmıştı.

"Bu gece benden başkasını bekliyor olamaz." diye düşünerek temkinli adımlarla yabancıya yaklaşmıştı.

Kendine çevirmek için elini adamın omzuna atacağı sırada adam arkasına dönmüştü. Gördüğü yüzle gözleri büyümüş, soluğu kesilmişti.

Içindeki çocuk, bu adamdan kaçmak istedi.

Ama kaçmayacaktı, kaçamazdı. Bir kez daha her şeyi mahvetmesine izin veremezdi.

Gözlerini kısıp öfkeli bakışlarını adama yöneltti.
"Ne bok yiyorsun burada?"

Adam kendisine yöneltilen soruyla alaylı bir kahkaha attı.

"Ah Althea..uzunca bir zaman sonra babacığını görüyorsun ve ilk diyeceğin şey bu mu?"
"Kardeşin sana hiç iyi örnek olmamış, yakın zamanda ona bir ceza vermeliyim."

Muzip bakışları bir anda ciddileşip somurtkan bir ifadeye büründü.

Dante duyduklarıyla adeta kendini kaybetmek üzereydi, bu adamı tam şu anda paramparça etmemek için zor duruyordu.
"KES SESİNİ PİÇ HERİF!!"

Sinirden köpürmesine rağmen Dorian'in dikkatini çekmemek için son anda sesini alçaltmayı başarmıştı.

Adamın yakalarını sıkıca tutup kendine çekerek yüzüne yaklaşmış, fısıltıyla konuşmaya başlamıştı.

"Ne onun ne de benim babamsın, hastalıklı hayallerinden çık artık."

"Artık onu kafana göre manipüle etmene izin vermeyeceğim anladın mı, eski Althea yok karşında."

Adam yarım ağız sırıtarak zehrini akıtmaya başladı.
"Ah..bunu duyduğuma üzüldüm. Oysa ki küçük Vinnie ve Althea'yla çok güzel evcilik oynuyorduk."

Dante duyduğu imâ dolu sözlerle içgüdüsel olarak adamın burnuna sert bir yumruk geçirmişti.

Adam acıyla tıslayarak kendini geri çekerken kanayan burnunu tutup pis bir şekilde gülmeye başlamıştı.

Süzülen kan ağzına aktığından dişlerine bulaşmıştı.
Acımasız gözleriyle tıpkı bir iblise benziyordu.