Yok muydu şu ilkbaharın ılık havası. Çiçeklerin mis kokusu. Çiseleyen yağmurun getirdiği toprak kokusu...
Ne kadar masumdu değil mi? Eminim herkes bu mevsimin masumluğunu severdi. Her şey yeniden başlardı tıpkı hayatımız gibi...
Önce herşey yerle bir olur ardından yeniden bir şeyleri toparlamaya başlardık. İnsanların umudu ölene kadar sönmese de, bazı insanlar bir umut ilkbaharın gelmesini beklerken, sonbaharda kalarak ölüyorlar.
Sonbaharda uykuya dalan bir ağacın ilkbaharda hiç uyanmaması gibi...
-Çiçek kadar narin...
-Ölüm kadar zalim...
"Bu bölümü yazmanın sebebi hikayenin anısıdır. Evet bazıları bu kesiti okuyup geri dönebilir ama finaline kadar okuyan herkes bu sözü anlayacaktır..."
(Diğer bölümü okumadan geçmeyin lütfen, umarım seversiniz. )💜☺️🙆
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECE'NİN MAVİ'Sİ (Düzenlenecektir!)
General FictionÇiçek kadar masum... Ölüm kadar zalim... "Beni korumana ihtiyacım var. Yanımda olmana ihtiyacım var. Sana ihtiyacım var." "Beni ısıtmana ihtiyacım var. Bana sarılmana beni sevmene ihtiyacım var."
