အခုတော့အားလုံးအဖြစ်မှန်တွေသိသွားပြီဆိုတော့ သာယာတဲ့မိသားစုဘဝလေးပဲဖြစ်ဖို့ကျန်တော့တယ်မလား ဝမ်ဖေးလေးကိုလဲ သားအရင်းလေးလိုချစ်ပေးဖို့ရှောင်းကျန့်ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်
မိသားစုအားလုံးလူစုံတက်စုံရှိနေကြတဲ့ ဧည့်ခန်းထဲဝယ်
"သား ဝမ်ဖေး"
"ဟုတ် ဦးဦး"
"ပါးပါးလို့ခေါ်ပါ"
"ဟင့် ပါးပါး "
"အာ သားရယ်မငိုရဘူးလေ "
"သားပျော်လို့ပါ ပါးပါး "
"သားမှာ ဒယ်ဒီရယ် ဟောဒီ့ကပါးပါးရယ် သားကိုကိုဝမ်လေးရယ် ရှိတယ်နော်"
"ဖွားဖွားလဲရှိပါတယ်နော် "
"ဖိုးဖိုးတို့လဲရှိတယ်ဝေ့"
ဝမ်ပါးနဲ့ဝမ်မားဝင်ပြီးပြောလိုက်ခြင်းပါ
"သားအရမ်းပျော်တာပဲ သားကိုမချစ်တော့မှာကြောက်နေတာ"
"ညီလေးကိုဘယ်သူမှမချစ်ရင်တောင် ကိုကိုကချစ်တယ်ဗျ"
"ဟီး ဟုတ် "
"daddy ကလဲချစ်တယ်နော် "
"ဟုတ်"
အဲ့နေ့ကစပြီး မြို့အုပ်မင်းဝမ်ရဲ့ဝမ်အိမ်တော်မှာ ကြည်နူးစရာအသံတွေပဲ ကြားရတော့တယ်
"ကိုကို"
ချွဲတဲ့အသံနဲ့လာခေါ်ပြီးနောက်ကနေခါးကိုဖက်ထားတာလန့်သွားတာပဲ
"ေမာင် သားတွေကိုသိပ်နေတယ်လေနိုးကုန်အုံးမယ်"
"ကိုကိုကလဲ "
"ပါးပါး အီးဟင့် "
အိပ်ချင်မူးတူးထအော်တဲ့ဝမ်ဖေးပါလေ
"အိုအို့ ပါးပါးသားလေးအိပ်တော့နော် အိုအေ့အေ့"
ဖင်လေးကိုပြန်ပုတ်သိပ်လိုက်တော့ငြိမ်ကျသွားပြီးအသက်ရှူသံမှန်မှန်နဲ့အိပ်သွားမှကုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်
"ကိုကိုလို့"
စလာပါပြီ ဒီကလေးကြီးကိုလဲသိပ်ရအုံးမယ်
"မောင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
"ကိုကိုမောင့်ကိုပစ်ထားတယ်"
