POLİSLE BAŞI DERTTE( TAMAMLANDI)

32. FİNAL

Taşıdığım tabakları tezgahın üstüne koydum. Bütün sülaleye verdiğimiz kaçıncı aile yemeğiydi saymayı bırakmıştım artık. Hadi onu da geçtim Asiye benim sülalemden falan değildi. Yönümü çevirir çevirmez mutfağa giren pavyon gülüyle birlikte gülümsedim. Elindeki bardak dolu tepsiyi tezgaha bırakmış, ardından beni tezgah ile kendi arasına sıkıştırmıştı. 

“Hem akademisyen hem aşçı hem eş hem de anne olmayı nasıl başarıyorsun?” diyen, kasıklarımda halen ilk günkü heyecanı başlatan sesiyle yutkundum. Yer yer ağarmış saçları, gözlerindeki yorgunluğuyla tanıdığım ilk günkü Yağız’dan da güzeldi. “Benim adım Meryem canım. Bana imkansızdan bahset ve oturup izle.” Dedim keyifle. Gülümsemiş, bedenini bana yapıştırdıktan sonra kolunu sırtıma dolamıştı. “Her şeyinle dünyanın en güzelisin. Senin gibi bir karım olduğu için çok şanslıyım.”

İkimizin arasında sıkışan kollarımı zorlukla çıkardım. Boynuna dolanan kollarım, ensesini okşayan parmaklarımla çoktan mayıştığını görebiliyordum.  Gözlerindeki huzurla dingin bir nefes aldım. Nasıl olmuştu, nasıl bir anda okulum biter bitmez kendimi onun eşi olarak bulmuştum hepsi silikti. O günleri o kadar hızlı yaşamıştık ki kocaman hayatımız birkaç saniye içinde şekillenmişti sanki. Üstünden nasıl bir hızla seneler geçmişti? Karnım burnumda akademisyenlik peşinde dolaşmış, bir sonraki sene tuvalette sağdığım sütümü eve gider gitmez bebeğime içirip saatlerce nöbetten gelecek kocamı beklemiştim. Altı yıl önce bana böyle bir hayattan bahsedilseydi bunu asla ve katla istemezdim. Şimdi görüyordum ki ben bu hayat için doğmuştum ve yaşadığım her şeye değmişti. 

“Anne. Hadisenize ya.” Diyip saçlarını savura savura mutfağa giren küçük kızla gülümsedim. Yağız hiç istemese de benden mırın kırın ayrılmış ve kapı eşiğinde bekleyen kızına bir kaplan sinsiliğiyle yakınlaşıp onu bir anda sırtına atmıştı. Onların kahkahalarının arasında yaslandığım yerden doğruldum ve peş peşe salondan çıktık. İçeriden gelen gülüşmelerle birlikte gözlerimi devirdim. E tamamdı artık herkes evineydi. Bu gece biraz stres atmam lazımdı ayol dostlar. 

“Of çok komik zamanlardı.” Diye zar zor konuşan, yere yatmış gülmekten karnını tutan Selim’i görünce kaşlarım hafifçe çatıldı. “Hangi zamanlarmış komik olan?” Yağız’ın meraklı sesini duyan Selim göz yaşlarını silip zorlukla doğruldu. Bu sırada Yağız köşe takımına ürümüş, sırtından sallandırdığı cimcimemizi de evirip çevirip kucağına almıştı. “Ay babişko midem çalkalandı.” Derken yüzüne gelen saçlarını geri iten kızıma gülümseyerek baktım. Maşallah aynı anasıydı. Fık demiş de burnumdan düşmüştü sanki. 

“Meryem’in hamileliğinin ilk zamanlarından bahsediyorduk.” İrem başını Demir’in omzuma yaslamış yüzünde derin bir gülümsemeyle kızımı izliyordu. “Nasıl da güzel zamanlardı.” Diyerek iç çektiğinde gözlerimi devirdim. Ayaklarım beni Yağız’ın yanına götürüyorken alayla gülümsedim. “Ya nasıl da güzel zamanlardı.” Dedim oturduğum sırada. Kızımın babasının boynuna dolanan koluna bir öpücük atıp saçlarını okşadım. “Gece üçte uyanıp içi dışına çıkana kadar kusan da bendim, en ufak kokudan bayılan da bendim. On kilo alan da bendim. Ikına ıkına elli santim bir insan çıkaran da bendim. Çok güzeldi çok.” Söylediklerimle herkes tekrar kahkahalara boğulurken kızım bana kötü kötü bakmış, sonrasına dilini çıkarıp babası görmeden de bir şayze işaretini anasına atmıştı. Onaylamaz bir bakış atsam da umursamıyordu. Bu kız benim kızımdı. “Değmedi mi peki?” diye konuştu Yağız sakin bir sesle. Yutkundum. Onun koyu gözlerinde dahi kendimi görüyordum. 

“Değdi.” Diye fısıldadım. Bakışları kısa bir an dudaklarıma inse de kendini toparlamış, bakışlarını aceleyle kaçırmıştı. “Abimi nasıl doğurdun peki anne?” diye konuşan minik Meryem’e baktım. Aslına bakılırsa Eymen’in öz oğlum olmadığını saklamıyordum kimseden. Zamanla birbirimize alışmıştık ve bir gün bana anne diyivermişti. O günden sonra onu asla kendi çocuğumdan ayırmamış ve afedersiniz kendim fırtlatmışım gibi sahiplenmiştim. Şimdi on bir yaşında kanı deli, babası gibi serseri bir oğlan oluvermişti işte.