EV

unutmak

unutmak... fikri bile ödümü koparırdı birkaç yıl öncesine dek. midemi bulandırırdı, kalbimi sıkıştırırdı. unutmak... ne nankör bir insan içgüdüsü ama? insan unutur mu evini? unutuyormuş... ben yolunu ezbere bildiğim eve yürümenin nasıl bir his olduğunu unuttum. bir koku vardı, önümüzdeki on yılı tek nefeste gözüme seren, evi hatırlatan bir koku, ezberimde... unuttum. yazları rüzgarı saçımı savuran bir teras... unuttum. yokuş aşağı sürülen bisikletleri, tek kişilik yatakta içilen otları, metronun ortasında aniden edilen dansları, sesleri ve şarkıları unuttum. bitmek bilmeyen bir yaz vardı, rüzgar ve yağmur geldi, ben o yazı unuttum. bir yıla yakın olmus... farkettim ki unuttum. unutmak bazen büyümekmiş de, öğrendim. öğrendim, ve unuttum.

06.06.2023

not: eğer olur da birgün aklına düşer, kendini vedalaşmak için başladığımız yerde, burada bulursan (tıpkı benim gibi) ben sana hayatımın yedi yılını ve tüm gençliğimi verdiğim için hiç pişman olmadım. yüzmeyi bilmeyen korkak bir balığı okyanusa bıraktığın için teşekkür ederim.