EV

4 kere bin yaşımdayım

doyumsuzluğunda bir evsizin

ve kaybedişinde her yenilginin

içimde bir hırs kümesi veyahut bir ses düşündüren beni

ne vakit kaybettik böyle birbirimizi?

boğalım benliklerimizi, arınalım, gerekirse savaşalım kaybeden olsun birimizin adı

bu gözler değil ait bize

bu yükler bu yüzler hepsi yabancı 

4 kere bin yaşımdayım artık

kamburum sırtımda yabancıyım

baktığın her yerde döndüğün her köşede rüzgarın vurduğu her andayım

ama yabancıyım

uzaktayım

kalmamız gereken ve mutlak mutluluğun olduğu o yerin arayışındayım

4 kere bin yaşımdayım

hala yolun başındayım