EV

burada tüm benliğimle

Yolun sonundaki keşfe ne zaman varacağımı hep merak ettim. Kendimle olan yolculuğumda hep merak doluydum. Neyim, kimim, asıl tutkum ne, ne beni hayatta hissettiriyor? Koştum durdum peşinde soruların... Bazen de kaçtım. Nefes nefese, ardımdakini unutmak isteyerek kaçtım. Sorulardan, sapalardan, hissettiklerimden... Kaçtım bazen. 

Sevdim, sevildim, küçük anları hissettim, bir sahil kasabasında adrenalinden nefes alamadım, bazen de damarlarımdaki maddelerden kanım tıpkı içinde bulunduğum o an gibi durdu. Ne diyordum? Sevdim. Öyle sonsuz sevdim ki herkesi, bazen korktum bundan. Aynı sarmal döngüde sıkıştım çoğu kez. Çoğu kez yolu bulamayıp kapana kısıldım. Büyüdüm, değiştim, tecrübelendim. İlk kez kendi işimi yapıp deli para kazandım, kendi başıma ayakta dimdik durdum, sabaha yerini hatırlamadığım yataklarda uyandım, bazen dekendimden bile iyi tanıdığım evlerden kovuldum. Bazen bir kalpten kovuldum, bazen kendimi kendimden kovdum. 

Dünyayı tanıdım koca bir yolculukta. Mesela 50 yaşındaki bir adam sırf çok parası var diye 20 yaşındaki bir genci kendine hak görebiliyordu. Tüm yolculukta yanında olan herkes bir anda yok olabiliyordu. Bazen kendinden başka kimsen kalamayabiliyordu, bazen o bile kalmıyordu. Bazen dünyadan çok uzak insanlarla aynı dumanı solurken belki buyum diyordun, ertesi gün toplantılarda bir godomana proje pazarlıyordun. Deniz sesine gözünü açtığında da güvende hisedebiliyordun, tanımadığın bir kalabalıkta baş ağrısıyla uyandığında da. Dedim ya, dünyayı tanıdığım bir yolculuktu bu, bu yolculukta kendimi aramaya çıkmıştım. 

Kaçtığım her duyguyla yüzleştim, her zaafımın yüzüne haykırıp kabullendim. Kendimi yolculuk sonunda bir aynanın karşısında buldum. Olduğum her şeyi, her yeri, yaralarımı hepsini kabullendim. 

Kendimi

O aynada

Dimdik bakarken buldum.

Gördüğüm yansımayı sevdim, kabul ettim, onu herkesten, her şeyden çok sevdim. Artık korkmuyorum. Burada tüm benliğimle, dimdik ayaktayım. Bitti savaşım, ateşkesteyim. Uyandım, kendimdeyim.