Elleri bacaklarından yukarı doğru yavaşça okşadı, "Kocan olarak burayı..." parmaklarını iç bacağına bastırdı, kız titredi. "Seveceğim," dedi.
Parmağını daha yukarıya doğru kaydırdı, danteli iç çamaşırının etrafında dolandırdı. "Sonra şurayı ağzıma a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İLK KISIM NORMALDE ÖNCEKİ BÖLÜME DAHİL OLACAKTI AMA BURAYA EKLENDİ.
TUZ BUZ OLAN HAYALLER
Yüzümdeki gülümseme yarım kalırken, "Hürkan," diye fısıldadım. Hürkan'ın gözlerini bunca yıl geçti diye mi tanımam sanıyordum? Bir şeylerin anısına hapsolmuş bir şekilde, yeşil harelerim titreyerek ondan ayrılmazken, ince bir ses bana seslendi, ses anlam bulamaksızın kulaklarımda çınladı.
Kalbim korkuyla atarken, tek bakışıyla beni dört yıl önceki o çaresiz kıza dönüştürdü.
Hürkan epey değişmiş gibi görünüyordu. Belki de ben onu unutmuştum. Yakından bakarsam, değişenleri daha net görebilirdim belki de. Gözlerinden başka bir noktaya bakamadığımdan, onu tamamen göremiyordum; gözleri hala aynıydı. Ama bakışları... yabancıydı...
Hürkan, neden geldiğini bilmediğim bir hayal gibi duruyordu orada. Belki de kabustur. Çünkü tekrar beni abimin istediği hayata sürükleyen bir canavar olacaktı.
İnce sesi tekrar işittiğimde, benim için bir asır, herkes için bir kaç saniye geçtiğini idrak ettim. Yeşillerim titrerken, bakışlarımı kopararak Hürkan'dan aldığımda benim yüzüme kamera doğrultmuş, gülümsememi bekleyen ufak tefek kadına baktım. Gülmem için beni teşvik ettiğinde, solgun bir tebessüm belirdi dudaklarımda. Flaş yüzüme patlar patlamaz sahneden indim, bekleyen mezunların en arkasına saklandım.
Ürkmüş bakışlarla Hürkan'ı görebilmek için oturduğu yere baktım. Orada yoktu.
Uyku sersemi biri gibi, rüyamı hatırlamak için çırpınan birinin edasıyla gözlerim onun peşinden her yerde dolandı. Ne kadar çırpındıysam gözlerim Hürkan'a değmedi. Sadece benim hayal ürünümmüş gibi ortadan kayboldu, yoksa gerçekten hayal miydi?
Harelerim hala onun peşindeyken ince parmaklar koluma dokundu. İçime çektiğim nefesleri usulca dışarı verirken Hürkan'ı görebilmek için arkamı döndüm. Fakat Hürkan'ın sureti yerine Emma'nın endişeli bakan yüzüyle karşılaştım.
"Defne, bir şey mi oldu?" Diye fısıldadı, öğrencilerin en arkasına beni sürüklerken.
"O burada," diye fısıldadım, daha fazla konuşmasına izin vermeden. "Emma, Hürkan burada."
Kafası karışmış bir şekilde, "Türkçe konuşuyorsun, çok fazla anlamadım. Eşin Hürkan'dan mı bahsediyorsun?" Diye sordu, ilk önce.
"Hürkan gördüm," dedim, onun dilinde, onun bir kaç dakika önce oturduğu noktadan gözlerimi ayırmazken.
"Ne?" Diye şaşırdı, baktığım noktaya bakarak. "Nerede? Tanrım, içeri girmeyi nasıl başarmış?"
"Buraya gelmiş," diye fısıldadım.
"Emin misin?" Diye sordu, ama daha çok içimi rahatlatmak için sorduğunu düşünmeye başladım. "Defne, kimse öylece buraya giremez. Mutlaka, mezun olan öğrenci tarafından onaylanmış bir bilet sahibi olması gerekiyor. Arkadaşın Mia o konularla ilgilenmiyor muydu? Bir bilet sahibi olması mümkün değil." Dedi, dolu gözlerime bakarak. "Yanlış görmüş olabilir misin?"
