"ඉතින්"
මුහුදු රළ නැගෙන බිඳෙන අයුරු සාවධානව අසා සිටි මට හදිසියෙම එක්තරා ආමන්ත්‍රණයක් ලැබුණා.. එය හරි හමන් උපතක් දීගන්න බැරි කතාබහක් ආරම්භ කරන්න ගත්තු සාර්ථක උත්සාහයක්..
"ඔව් ඉතින්.."
වසා සිටි දෑස් විවර කර මා ප්‍රති උත්තර සැපයුවා.
"ඔයාට මාව මගඇරුණා.."
"ඔයාව..?"
ඇහෙන කටහඬේ හිමිකරුගේ රූපය නෙතේ සටහන් කරගැනීමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවූ නිසා මා දිගටම මුහුදටම දෑස් යොමාගෙන සිටියා.
"ඔව් මාව.. දැන් ටික දවසක ඉඳන්"
කටහඬට අවධානය දෙමින් සිටි මා වාඩි වී සිටි බංකුවෙන් මදක් ඉස්සි සුවපහසු ආකාරයකට පපුව අද්දර දෑත් පටලවාගනිම් වාඩිගත්තා..
"ඒ කොහොමද.. අනික ඇයි.."
"කොහොම හරි.. මග ඇරියා සහ මග ඇරුණා.."
ප්‍රශ්නය වාතලයට මුදාහරින පරක්කුවට අනෙක් පසින් පිළිතුරක් වුණා. දැනුම් තේරුම් ඇති කාලයේ සිටම බොහෝ දේ මගඇරීමේ සහජ හැකියාවක් තිබූ මා හට මෙවර මග ඇරි ඇත්තෙ කුමක්ද යන වග තිබුණේ කුතුහලයක්..
ඔව් අංශක කිහිපයක් බෙල්ල හැරවූයේ නම් ඒ කුතුහලය විසඳා ගැනීමට ඉතාමත් පහසුවෙන් හැකියාව ඇති බැව් දැන දැන වුවද මා එයට ඉක්මන් වුණේ නෑ.. මා ආස කළේ ඒ කටහඬ සමඟ දොඩමළු වෙන්න මිසක රූපය සමඟ නොවේ..
"ඉතින්.."
"ඔය ඔයා ආයේ මාව මගාරිනවා.."
"මට තේරෙන්නෙ නෑ.. මොකක්ද ඔය මග අරිනවා කියන්නේ.. මන් ඔයාව අඳුනනවද.. නැත්තන් ඔයා මාව අඳුනනවද.."
"අපි දෙන්නා අපි දෙන්නව හොඳට අඳුනනවා වුණත්.. ඔයාට දැන් මාව අමතක වෙලා.."
ආයෙමත් මාහට ලැබුණු පිළිතුර අද්භූතයි.. මගහැරීම යන මාතෘකාවෙන් ඔබ්බට නොයන මේ සංවාදය ගැන මගේ හිතේ තිබුණු කුහුල තව තවත් වැඩෙන්නට වුණා..
"ඔව් දැන් සෑහෙන දේවල් මට අමතක වෙනවා.. මන් හිතන්නේ මන් වයසට ගිහින්.."
"ඔව් ඔයා වයසට ගිහින් ඒත් මන් නෑ.."
"ඒ කියන්නේ.."
"ඔයා වයසට ගිහින්.. ඔයා ජරාවට ගිහින්.. හරියට අලුතෙන් හදන්න පටන් අරන් අතෑරලා දාපු ගෙයක් වගේ.. "
"කටහඬ වගේ නෙමෙයි ඔයාගේ කතා හරිම අනුකම්පා විරහිතයි. "
මද හිනාවක් සමඟ මා එසේ පැවසූ විට ඒ කටහඬත් සිනාසෙන්නට වූවා.. උපහාසයෙන්.
"වෙලාවකට.. හැබැයි ඔයා තරම් නෑ.. "
.................................................................
:)
