අද්භූත කටඬින් සවනත වැකෙන දේ එකකට එකක් පැහැදිලි නොවන බැවින් මා නිහඬ වුණා.. අපි දෙන්නා අතරෙම විනාඩි කිහිපයක නිහඬබවක් පැතිරුණත් වටපිටාව එන්න එන්න ඝෝෂාකාරි වුණා..
"ඔයාට තව ටිකකින් මාව ඇහෙන්නැතිව යාවි.."
"ඇයි ඒ.. මූදු රළ දරුණු වෙන හින්දද.."
"නෑ.. මිනිස්සු මෙතනට ආවම..."
"ඇයි ඔයා යකෙක්ද මිනිස්සු ආවම අතුරුදහන් වෙන.."
"යක්කු මිනිස්සු ආවම අතුරුදහන් වෙන්නේ නෑ.. යක්කු ඉන්නේ මිනිස්සුන්ගේ හිත්වල.."
"එතකොට ඔයා කවුද.."
"මන් මනුස්සයෙක්."
"ඇයි එහෙනම් ටිකකින් අතුරුදහන් වෙන්නේ.. නෑ මන් අහන්නේ කොහොමද.."
"කවුද කිව්වේ අතුරුදහන් වෙනවා කියලා.. මන් කිව්වේ ඔයාට මාව ඇහෙන්නැති වෙනවා කියලා.. "
"ඇයි ඒ.."
"මොකද ඔයාට මාව අමතක වෙනවා.."
"මිනිස්සු දැක්කාම.."
"ඔව්.. මිනිස්සු දැක්කාම.. ඔය බලන් ඉන්න මූදෙන් ඇස් අහකට ගත්තාම.."
ඒ කටහඬ සමඟ දොඩමළු වීම හිතූ තරම් පහසු වුණේ නැහැ. ඒත් ඒ කතාබහේ අමුතු රසයක් මා සොයාගනිමින් තිබුණා.
"හරි එහෙනම් කියන්න ඔයා මට වටින කෙනෙක්ද..මතක තියාගන්න ඕන කෙනෙක්ද ?"
"ඔව් මේ ලෝකේ ඔයාට ඉන්න වටිනම කෙනා මම.. මතකෙ තියාගන්නම ඕන කෙනා මම !!"
"මන්වත් නොදන්න කෙනෙක් මට මේ ලෝකෙ ඉන්න වටිනම කෙනා වෙන්නේ කොහොමද.."
හුළඟ එක්ක මුසුවෙලා ඉක්බිති මට ඇහුණේ ඒ කටහඬ හිනාවෙන හඬ. අනුකම්පා සහගත මද සිනහව.
"ඔයාට හිස්බවක් දැනෙනවද."
"ඔව් දැන් ටික දවසක ඉඳන්.."
"ඒකට හේතුව හොයාගත්තද..?"
"නෑ.."
"මාව මගඇරුණු එක.. ඒකයි හේතුව.. ඔයා දැන් මාව හොයන්න ඕන. මාව හොයන්න.."
ඒ කටහඬේ සද්දේ වැඩිවුණා.. අණකිරීමක් වගේ ඒක.. මාව හොයන්න.. මාව හොයන්න.. කොහොමද හොයන්නේ.. අද්භූත කටහඬ තවත් ප්‍රෙහේලිකාවක් ඉතුරු කළා.
...................................................................
:)
